သာသနာေရေသာက္ျမစ္တို ့ေျခာက္ခန္းခ်ိန္ .......
သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ ...မင္းတို႔ဒီစာေလးကို ဖတ္ျပီး မငး္တို႔ရဲ႔
အေတြးအျမင္နဲ႔ ခံစားခ်က္ကေလးေတြကို ျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးပါလားကြယ္
....အဲဒါဆိုရင္ တုိ႔ေတြအတြက္ မင္းတို႔ရဲ႔ တန္ဖိုးရွိမယ့္အျမင္ေလးေတြကို
ျပန္လည္ သံုးသပ္ တင္ျပခ်င္လို႔ပါ ....
ညီမေရ . . .
ဒီတစ္ေခါက္ စကားအျဖစ္နဲ႔ ေျပာျဖစ္ေပမယ့္ အေသအခ်ာၾကီးကုိ
မေဆြးေႏြးျဖစ္ေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိ ေျပာျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ့။
မၾကာေသးမီက ရန္ကုန္နဲ႔ မနီးမေ၀း နယ္ျမိဳ႕ကေလးတစ္ျမိဳ႕ကုိ
ခရီးထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီျမိဳ႕ကေလးကေန ေန႔၀က္ခရီးသာသာမွာရိွတဲ့ ရြာကေလး
တစ္ရြာ ကုိလည္း အေရာက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ရြာကေတာ္ အေတာ္ကေလး
အိမ္ေျခမ်ားပါတယ္။ ရြာဦးမေတာ့ ကုိးေတာင္ျပည့္ေစတီၾကီးနဲ႔
ေရကန္ၾကီးတစ္ကန္လည္း ျမင္လုိက္ပါရဲ့။ ျပီးေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းၾကီးကလည္း
ဟည္းလုိ႔ေပါ့။ ရြာကုိေလ့လာေရးလာတာ မဟုတ္ေလေတာ့။ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ
ကိစၥကိုပဲ ပထမ ဦးတည္ လုပ္ရတာေပါ့။ ျပီးလုိ႔ အခ်ိန္နည္းနည္းရရင္ေတာ့
ရြာဦးေစတီၾကီးနဲ႔ ဘုန္းၾကိးေက်ာင္းၾကိးကုိ သြားမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားလုိက္မိတယ္။ ကိစၥေစာေစာျပိးတာနဲ႔ ရြာခံနဲ႔ သာေရးနာေရးစကားေျပာမိမွပဲ ဒီဇာတ္လမ္းက စျဖစ္ေတာ့တယ္။
ညီမေရ . . .
ဒီရြာမွာ ဗုဒဘာသာ ကုိးကြယ္တာ ဆယ္အိမ္ေတာင္ မျပည့္ရွာေတာ့ဘူးတဲ့။
ျပီးေတာ့ အဲဒီ ဘုရား၊ ေက်ာင္းကန္ဟာ ဆရာဒကာနဲ႔ မစည္ကားခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္
ႏွစ္စုေလာက္ေတာင္ ရိွျပီဆုိပါလား။ ဒီေက်ာင္းၾကီးမွာလည္း ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္အျဖစ္ ေတာထြက္ရဟန္းၾကိး တစ္ပါးသာ ရိွေတာ့သတဲ့။ ကုိးေတာင္ျပည့္ေစတီေတာ္ၾကိးလည္း ထုံးသကၤန္းကပ္သူေ၀းလုိ႔ ဆီမိးေရခ်မ္းေတာင္ အပူေဇာ္မခံရတာ ေတာ္ေတာ္ကုိ ၾကာခဲ့ပါျပီလုိ႔
ရြာခံ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ဦးက ၀မ္းပန္းတနည္း ေျပာရွာပါရဲ့။
ညီမေရ . . .
အနားၾကည္လုိ႔ အလယ္ေနာက္တဲ့ ေကာသလႅအိပ္မက္ကေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ
မွန္လုိက္ေလလုိ႔ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ တုိ႔ဗုဒဘာသာ၀င္ေတြ အဂၤလန္တို႔ ဘာမင္ဂန္တုိ႔ ျပင္သစ္တုိ႔ အေမရိကန္တုိ႔ မြန္ဘုိင္းတုိ႔မွာ ရိွရိွသမွ် ဓနအင္အားေတြ ပုံေအာျပီး သာသနာအထြတ္တင္ လုပ္ငန္းၾကီးေတြ လုပ္ေနၾကေပမယ့္ တုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံထဲမွာေတာ့ သာသနာ့ ေရေသာက္ျမစ္ေတြ
ခမ္းေျခာက္ကုန္ၾကပါေရာ့လား။
ညီမေရ . .
ဒီကေန သာသနာမွာ ဆရာအျဖစ္ အားထားရမယ့္ ဘုရားရွင္ရဲ့ သားရဟန္းေတာ္ေတြကုိ ဘယ္ေနရာကမ်ား ေပၚထြက္လာၾကပါလိမ့္။ ဘယ္ေနရာကမ်ား ေမြးထုတ္ေပးလုိ္က္ၾကတာပါလိမ့္။ ခပ္ရွင္းရွင္း မေထာက္မညာ ေျပာရရင္ ေက်းလက္ေတာနယ္ေတြကပဲ မဟုတ္လား။ ရန္ကုန္လုိ ျမိဳ႕ၾကိးျပၾကိးကေန သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ခဲ့သလဲ
စဥ္းေတာ့စဥ္းစားစရာပါ ညီမေရ။ ဟုတ္ပါရဲ့ . . . ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကိးနဲ႔ မနိးတဲ့ ေက်းလက္ေတာနယ္ေတြကေန တုိ႔ဗုဒဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ဆရာျဖစ္လာမယ့္ ရဟန္းအေလာင္းအလ်ာသာသနာအာဇာနည္ေတြကုိ ရြာဦးေက်ာင္းအသီးသီးကေန ဥပဇ်ယ္ ဆရာေတြကေန ေမြးထုတ္ေပးလုိက္ၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲဒီကေန ျမိဳ႕ၾကိးျပၾကိးက
စာသင္တုိက္ေတြေရာက္လာ။ အလတ္တန္း အၾကိးတန္းေတြ အဆင့္အဆင့္ေအာင္။
စာခ်ဆရာေတာ္ေတြျဖစ္လာ။ ေနာက္ဓမၼစရိယေအာင္ပန္းကုိ လက္လွမ္းႏုုိင္ခဲ့ၾကတယ္
ဒိလုိမဟုတ္လား။
အခုေတာ့ သာသနာ႔အညြန္႔အဖူးကုိ ေမြးထုတ္မယ့္ ေက်းလက္က
ေက်ာင္းကန္ဇရပ္မွာ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ ၾသကာသ
ကန္ေတာ့ခ်ုဳိးကုိ ေျဖာင့္ေအာင္မရြတ္ႏုိင္ရွာတဲ့ ဒကာေတြနဲ႔
မယားေသသားကြဲစိးပြားပ်က္လုိ႔ ရဟန္းေဘာင္တက္လာတဲ့ ေတာထြက္ၾကိးေတြကလည္း
ရွစ္ပါးသီလေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ဆုိေတာ့ ဒီရြာနဲ႔ ဒီသာသနာဟာ ေရရွည္မွာ
ရင္ေလးစရာပါ။ ညီမေရ . . .။
ႏုိင္ငံေတာ္ သံဃ၀န္ေဆာင္ဆရာေတာ္ တစ္ပါးကေတာ့ မိန္႔ဖူးပါရဲ့။
ေက်းလက္ကို အေျခခံထားတဲ့ ဒီသာသနာမွာ သာသနာရဲ့ ေရေသာက္ျမစ္ျဖစ္တဲ့
ေက်းလက္ေဒသမွာ သာသနာေရေသာက္ျမစ္ေတြ ခမ္းေျခာက္ေနတာဟာ အခ်ိန္မီကုစားရမယ့္
အေရးၾကီးဆုံးအလုပ္လုိ႔ မိန္႔ပါတယ္။ ေက်းလက္ေဒသ ကေန သာမေဏဘ၀ကစလုိ႔ ဓမၼစရိယ
အျဖစ္ အဆင့္ဆင့္တက္လွမ္းလာခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြထဲက ဘယ္ႏွပါးမ်ား ေက်းလက္ေဒသ
ကုိယ္ေျမကုိယ္ ေရမွာ သာသနာ၀န္ထမ္းဖုိ႔ စိတ္ကူးခဲ့ၾကဖူးပါသလဲ။ ကုိယ္လုိ
ဓမၼစရိယဆရာေတာ္ေတြ ကုိယ္ေျမမွာ ထြက္ေပၚဖုိ႔ စိတ္မ်ားကူးမိၾကပါေလစလုိ႔
ဆရာေတာ္က ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္ ညီမရယ္။
ညီမေရ . . .
အဲသလုိ ေက်းလက္ေတာရြာမွာ ရွစ္ပါးသီလ ေျဖာင့္ေအာင္ မေပးတတ္တဲ့
ေတာထြက္ရဟန္းၾကိးေတြ ရိွေနေသးတာကုိပဲ ၾကံဖန္ေက်းဇူး တင္ရမယ္လုိ႔
တကၠသုိလ္က ကထိကဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာခဲ့တယ္ကြဲ႕။ ဘုရားေက်ာင္းကန္မွာ
ရဟန္းေတာ္ေတြ တစ္ပါးမွ မရိွေတာ့တဲ့အျဖစ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကရလုိပါတဲ့။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕နဲ႔ ဘယ္ေလာက္မွ မေ၀းတဲ့ ဥကၠံျမိဳ႕ ဘုရားၾကိးတုိက္
ဘုရားၾကိးဂုိဏ္း ဂုိဏ္းအုပ္ဆရာေတာ္ၾကိးတစ္ပါးကေတာ့ ဘုရားၾကိးဂုိဏ္း
ဓမၼစက္ေရာက္တဲ့ ေက်းရြာ သုံးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ အနည္းဆုံး ဆယ့္ငါးရြာေလာက္မွာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးမရိွတဲ့ ျပသနာကုိ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီး ရွာရတဲ့ဒုကၡက မေသးဘူးလုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူျပန္တယ္။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကိးရျပန္ေတာ့လည္း ေစာေစာကေရးျပခဲ့သလုိ မယားေသ သားဆုံး စိးပြားပ်က္လုိမုိ႔ ရဟန္းေဘာင္တက္လာတဲ့ ေတာထြက္ၾကိးေတြနဲ႔ပဲ
တ၀ဲ၀ဲလွည္ရရွာျပန္တာတဲ့ကြယ္။
ဒါျဖင့္ရင္ ဒီေတာ ဒီနယ္ေတြမွာ သာသနာ့အညြန္႔အဖူးေတြ ေပၚလာဖုိ႔
ေ၀းစြ။ ဗုဒဘာသာဆုိတာကုိ ပီပီျပင္ျပင္ ၾကည္ၾကည္စင္စင္ လမ္းျပေပးႏုိင္မယ့္
ဆရာစစ္ဆရာေကာင္းေတာင္ ေပၚမလာႏုိ္င္တာဟာ တုိ႔ဘာသာ တုိ႔သာသနာအတြက္
၀မ္းနည္းစရာ မေကာင္းေပဘူးလား။ ရြာငယ္ ဇနပုဒ္ေတြက ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဓမၼစရိယေအာင္ပန္းကုိ ဆင္ျမန္းခဲ့တဲ့ တုိ႔ဆရာေတာ္ေတြ မဟာဓမၼာစရိယကစလုိ႔ ေဟာ အခုဆုိရင္ အိႏိၵယလုိ ထုိင္းလုိ သိရိလကၤာလုိ ႏုိင္ငံေတြမွာေတာင္ ဓမၼနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပါရဂူဘဲြ႕ေတြ
ဆင္ျမန္းႏုိ္င္ဖုိ႔ အားသြန္ခြန္စုိ္က္ ေနလုိက္ၾကခ်ိိန္မွာ အခုတုိ႔နုိင္ငံက အခုပစၥကၡအခ်ိန္မ်ဳိးနဲ႔ ယွဥ္ထုိးၾကည့္ရင္ေတာ့ အင္း ၀မ္းသာရမွာလား ၀မ္းနည္းရမွာလားေတာင္ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။
တုိ႔ေက်းလက္ေတာနယ္က ဓမၼစာေပပါရဂူၾကိးေတြ တစ္ပါးျပီးတစ္ပါး ေပၚထြန္းေနခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီသာသနာ ဒီဆရာေတြကုိ ေမြးထုတ္ေပးလုိက္တဲ့ တုိ႔ေက်းလက္ေတာနယ္မွာေတာ့ ဘုရား နဲ႔ဇရပ္ေက်ာင္းမွာ ေဟာင္းေလာင္းၾကိး ျဖစ္ကုန္ၾကပါ့ေပါ့လား။ ဆရာမရိွရွာတဲ့ အဲသည့္ ေက်ာင္းကန္ဇရပ္မွာ ဒကာေတြ ဘယ္နယ့္သာသနာ့ျပဳၾကရပါ့။
ညီမေရ . ..
လြန္ခဲ့တဲ့ 2000 ျပည့္ႏွစ္တုန္းက မုန္တုိင္းမဆင္ေသးတဲ့
ဧရာ၀တီတုိင္းဘက္က ေက်းရြာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေရာက္ခဲ့ရစဥ္တုန္းက
ဒီျပသနာၾကိးကုိ ရိပ္စားမိေပမယ့္ ေ၇ရွည္ကုိ မေတြးခဲ့မိတာ ၀န္ခံရမွာပါ။
ရွားရွားပါးပါး အၾကီးတန္းေအာင္ျပီးတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေလးတစ္ပါးကေတာ့
သူေျမသူေရမွာသူဘုိးဘြားက လွဴဒါန္းထားတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းကန္အတြက္
တက္လမ္းမရွာေတာ့ဘဲ အေျခခ်ျပီးသာသနာျပဳေနတယ္ၾကားေတာ့ ၀မ္းသာအားရ
ရိွလုိက္တာ။ ဒါမွ သာသနာအာဇာနည္ကြလုိ႔ ကုိယ္ဘာသာကုိယ့္ သတ္မွတ္ထားတဲ့
စံႏႈန္းနဲ႔ တုိင္းျပိး ၀မ္းသာပိတီျဖစ္ရတယ္။ ရြာကကေလးငယ္ေတြအတြက္
ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းေပးလုိ႔ သာမေဏငယ္ေတြ ေမြးထုတ္မယ္ဆုိေတာ့
ဒီရဟန္းေတာ္ကေလးအတြက္ ႏွစ္ေထာင္းအားရ ရိွလုိက္တာေလ။
ညီမေရ. ..
မင္းကြန္းတိပိဋက ဆရာေတာ္ဘုရားၾကိးဟာ သူ႕သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ
အဓိကက်တဲ့လုပ္ငန္း တစ္ခုဟာ သူလို တိပိဋကေတြ ႏုိင္ငံအႏွံအျပားက
ေပၚထြန္းလာေရးပဲလုိ႔ သိရျပန္တယ္ကြဲ႕။ အဲသလုိ ၾကိဳးပန္းခဲ့လုိလဲ တိပိဋက
ေအာင္ပန္းေတြ တစ္ပြင့္ျပီးတစ္ပြင့္ မင္းကြန္းမွာ ပြင့္ခဲ့တာ ကမာၻအသိပါ
ညီမရယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကမာၻေအး တိပိဋက ဆရာေတာ္ ဥဴးသုမဂၤလလကၤာရကေတာ့
သာသနာအညြန္႔အဖူးေတြ ေပၚဖုိ႔ သာမေဏေက်ာ္စီမံကိန္းၾကီး ေရးဆြဲခဲ့တယ္
မဟုတ္လား။ ေဟာ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးကလည္း စစ္ကုိင္းေတာင္႐ုိးမွာ
သီတဂူကမာၻ့ဗုဒတကၠသုိလ္ၾကီး တည္ေထာင္လုိ႔ သာသနာအာဇာနည္ေတြ
တစ္ပါးျပိးတစ္ပါး ေမြးထုတ္လုိ႔ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ေစာေစာက
ေရးခဲ့သလုိ ဥကၠျမိဳ႕ ဘုရားၾကိးတုိက္ရဲ့ ဓမၼစက္ေအာက္မွာရိွတဲ့
ရြာကေလးအေၾကာင္း ဆက္ၾကဦးစုိ႔ရဲ့။ အစ္ကုိေရာက္သြားတဲ့ရြာဟာ
ဥကၠံျုမိဳ႕အပုိင္က ဘုရားၾကီးတုိက္ဓမၼစက္ေရာက္တဲ့ ပ႒ာန္းကုန္းဆုိတဲ့ရြာပါ။
ညီမေရ . .
တကယ္ေတာ့ အဲဒိရြာဟာ ဥကၠံျမိဳ႕ကေန လွည္းဆင့္လုိက္ရင္ ေန႔၀က္သာသာမုိ႔
ခုလုိ ဆုိင္ကယ္ေခတ္၊ ေထာ္လာဂ်ီေခတ္မွာ 3 နာရီသာသာခရိး ရယ္ပါ။
ျမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္နဲ႔ ဥကၠံဟာ ေလးနာရီသာၾကာတာမုိ႔ ရန္ကုန္ကေန အဲဒီရြာကုိ
မနက္ ေျခာက္နာရီေလာက္ထြက္ရင္ မြန္းလြဲ 1 နာရီမထုိးခင္ ေရာက္တာမုိ႔
အဲသည္ေလာက္ ခရီးေလးမွာ သာသနာကြယ္ရေတာ့မွာမို႔ ေတာ္ေတာ္ကုိ
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
ညီမေရ . . .
ဒိရြာဟာ အစ္ကုိ စာအစမွာေရးျပခဲ့သလုိ ေက်ာင္းၾကီးရခုိင္နဲ႔
ကုိးေတာင္ျပည့္ေစတီၾကိးနဲ႔ပါ။ အခုေတာ့ စာျဖဴလုိ႔ေခၚၾကတဲ့ခရစ္ယန္
ဘာသာ၀င္ေတြ မ်ားလာတာမုိ႔ တုိ႔ဘာသာအေရအတြက္ဟာ
ဆယ္အိမ္ေတာင္မက်န္ေတာ့ဘူးတဲ့။ တုိ႔ဘာသာ၀င္ေတြ နည္းတာမုိ႔ ရြာဦးေက်ာင္းက
ေတာထြက္ရဟန္းၾကိး ခင္ဗ်ာလည္း ဆြမ္းကြမ္းခက္ရွာေပမေပါ့။ ရြာကလည္း ဆင္းရဲ။
႐ုိးမက ဆင္အုပ္ကလည္း သတင္းေတြထဲပါသလုိ ေနေနညညဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ာမ်ားမွာ ဘုရား
တရားလည္း ဂ႐ုစုိက္ႏုိ္္င္ပုံ မရရွာေပဘူး။ ဒါေပသိ ပဌာန္းကုန္းက
ေတာထြက္ရဟန္းၾကိးကေတာ့ သူ႔နည္းသူဟန္နဲ႔ တု႔ိဘာသာ တုိ႔သာသာနာ
ေတာ္ၾကိးအတြက္ ႏုိ္င္ရာတာ၀န္ထမ္းေနပုံကေတာ့ အားက်စရာပါ။ ဥကၠံျမိဳ႕က
တရားေခြေတြအလွဴခံျပိးေတာ့ နံနက္တုိင္း ရြာဦးေက်ာင္းကေန တရားေခြေတြ
ဖြင့္တယ္။ ဆြမ္းမရတဲ့ေနမွာေတာ့ ျမိဳ႕ကအလွဴခဲ့လာတဲ့ ေပါက္မုန္႔ေျခာက္နဲ႔
ႏုိ႔ဆီသုတ္စားျပိး အသက္ဆက္သာသနာျပဳရရွာတယ္ကြယ္။ ၀ါတြင္းဆုိရင္
ဆြမ္းကြမ္းလုံးလုံးမရေတာ့တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းမယ္ ေ၀ယ်၀စၥလုပ္မယ့္
ဒကာေတြေတာင္ မရိွေလေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းၾကီးကုိ ပစ္ျပိး
ဥကၠံဘုရားၾကီးတုိက္မွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေလာက္ ၀ါတြင္းမယ္ရဖုိ႔အေရး
အတင္းအက်ပ္ေတာင္းရရွာသတဲ့။
ညီမေရ
တုိ႔ရြာဦးမေတာ့ ေက်ာင္းကန္ဇရပ္ေစတီနဲ႔ တို႔ဗုဒဘာသာ
ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးရိွေနေသးတယ္ဆုိတဲ့ အသိကေလး တုိ႔ဗုဒဘာသာ၀င္ေတြ ရင္ထဲ
ေရာက္ဖုိ႔ အျခားဘာသာ၀င္ေတြ ရင္ထဲမလဲ ဒီအရပ္ ဒီေဒသမွာေတာ့
ဗုဒဘာသာေအာင္လံၾကီး လႊင့္ထူထားပါလား ဆိုတဲ႔အသိေလး ရင္ထဲေရာက္ႏုိင္ဖုိ႔
ငတ္တလွည့္ျပတ္တလွည့္နဲ႔ သာသနာေအာင္လံၾကိးကုိ အႏုိင္ႏုိင္လႊင့္ေနရဆဲပါ။
ညီမေရ
ႏုိင္ငံတကာမွာ သာသာနာျပဳႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဗုဒစာေပပါရဂူေတြ
တစ္ပါးတစ္ပါး တာဆူေနတာဟာ တုိ႔ဘာသာ တု႔ိသာသနာအတြက္ေတာ့ ၀မ္းေျမာက္ပီတိ
ျဖစ္ရေပမယ့္။ ဒီရဟန္းေတာ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးလုိက္တဲ့
ေက်းလက္ေတာနယ္ေတြမွာေတာ့ ေနာက္ထပ္သာသာနာ့မ်ဳိးဆက္ေတြ မေပၚေတာ့မယ္
အေျခအေနအတြက္ ၀မ္းနည္းေနရဆဲပါ။ ဒိအေျခအေနမွာေတာ့ ပုဂံေခတ္က
ပုဂံျပည္ၾကီးကုိ ကယ္တင္ဖုိ႔အတြက္ တရုတ္ႏုိင္ငံဧကရာဇ္ဆီ အေရာက္သြားခဲ့တဲ့
ရွင္ဒီသာပါေမာက္လုိ႔ “ပုဂံျပည္ၾကီးကုိ ေရသြန္းေလာင္းပါဦး”” လုိ႔
ဆုိခဲ့သလုိ ““သာသနာေရေသာက္ျမစ္ေတြကုိ ေရသြန္းေလာင္းပါဦး အရွင္ဘုရားတုိ႔
ဘုရား””လုိ႔ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားရင္းဒိစာကုိ အဆုံးသတ္ရမွာပါပဲ။
အစ္ကုိ
ေအာင္စည္ဟိန္း
ေပးပုိ႔သူ။ ေဒါက္တာအိေႏၵာဘာသ(မာဂဓ)
Sunday, July 12, 2009
သာသနာေရေသာက္ျမစ္တို ့ေျခာက္ခန္းခ်ိန္ .......
Sunday, July 5, 2009
၀ါဆုိအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ..
6th July, ဝါဆုိလျပည္႔။
၀ါဆုိလကုိ ေရာက္လာၿပီျဖစ္တဲ့ အတြက္ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ရမည့္ အခ်ိန္ဟာလည္း တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္မ်ားအတြက္လည္း ၀ါတြင္းကာလတြင္ အစဥ္အလာလုပ္ေနက် ဘာသာေရးအလုပ္မ်ားကုိ ျပဳလုပ္ႏုိင္ရန္ အားခဲထားၾကၿပီး ၀ါတြင္းကာလတြင္ မလုပ္သင့္ဟု ယူဆကာ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္ အလုပ္မ်ားကုိ ၀ါတြင္းမေရာက္ခင္ ခုကတည္း ႀကိဳတင္လုပ္ေဆာင္ ေနၾကတာေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။ ဆရာေရာ ဒကာမ်ားအတြက္ပါ ၀ါတြင္းကာလသည္ အေရးႀကီးသည္ဟု စိတ္မွာႏွလုံးသြင္းထား ၾကပါတယ္။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ဘာေၾကာင့္ အေရးႀကီးတာလဲ…။ ဒီကာလကုိ ဘာေၾကာင့္ ၀ါတြင္းကာလဟု ဆုိတာလဲ…၊ ၀ါဆုိ၀ါကပ္တယ္ဆုိတာ ဘာကုိဆုိတာလဲ… စတဲ့ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျခင္းအပါအ၀င္ ၀ါဆုိနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးမ်ားကုိ သိထားရန္ လုိအပ္လာျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစဥ္အလာအရ ေျပာဆုိလုပ္ကုိင္ ေနၾကေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ဒီလုိ ေျပာဆုိလုပ္ကုိင္ရတယ္ဆုိတာ မသိၾကေသးတဲ့ သူမ်ားအတြက္ ၀ါဆုိအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာေလးမ်ားကုိ အနည္းငယ္မွ် သိရွိနားလည္သြားေစဖုိ႔ ေရးသားတင္ျပလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
၀ါဆုိ၀ါကပ္ျခင္းဟူသည္…
၀ါဆုိ၀ါကပ္တယ္ဆုိတာ “၀ိနည္းေတာ္အရ သတ္မွတ္ထားတဲ့ မုိးရာသီကာလတြင္ အျခားအရပ္ေဒသသုိ႔ ညအိပ္ညေန ၾကြေရာက္ျခင္းမရွိဘဲ မိမိတုိင္ဆုိင္ရာ ေက်ာင္းအရမ္အတြင္းမွာသာ ေနထုိင္သီတင္းသုံးပါမည့္ အေၾကာင္း ဘုရားရွင္ႏွင့္ သီတင္းသုံး သံဃာေတာ္မ်ားေရွ႕တြင္ ႏႈတ္မွျမြက္ဆုိ ကတိျပဳျခင္းႏွင့္ ထုိကတိျပဳျမြက္ဆုိထားသည့္ ကာလအတြင္း ေက်ာင္းတုိက္အရာမ္တြင္းမွာသာ ကပ္ေရာက္ေနထုိင္ျခင္း” ကုိ ဆုိပါတယ္။
၀ါဆုိျခင္းအစဥ္အလာ စတင္ျခင္း
ဒီ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျခင္း အစဥ္အလာသတ္မွတ္ခ်က္ ၀ိနည္းဥပေဒဟာ ဘုရားရွင္ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူမူခ်င္း သတ္မွတ္ထားတဲ့့ ၀ိနည္းဥပေဒမဟုတ္ပါဘူး ေနာက္ပုိင္းမွ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ၀ိနည္းပညတ္ေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဥပေဒသတ္မွတ္ခ်က္ ျဖစ္ေပၚလာပုံမွာ ဘုရားရွင္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံးေနစဥ္က ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတုန္းက ျမတ္စြာဘုရားအေနျဖင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳရမယ္ဆုိတဲ့ ၀ိနည္းဥပေဒ မရွိေသးတဲ့အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ေႏြးမုိးေဆာင္း ဥတုသုံးပါးလုံးမွာ အခ်ိန္မေရြး မိမိတုိ႔သင့္ရာ ေနရာမ်ားကုိ လွည့္လည္ၾကြေရာက္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ အဲလုိၾကြတဲ့အခါ မုိးတြင္းကာလမွာေတာ့ စုိက္ပ်ိဳးထားတဲ့ သီးႏွံစုိက္ခင္းမ်ားဟာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကလုိ႔ ပ်က္ဆီးမႈေတြ ရွိလာပါတယ္။ ဘုရားလက္ထက္ကေတာ့ ဘယ္ၾကြၾကြ ေျခလ်င္ပဲ ၾကြၾကရတာျဖစ္လုိ႔ လယ္ကြင္းစုိက္ခင္းမ်ားကပဲ ရဟန္းေတာ္မ်ား ျဖတ္သန္းသြားလာၾကရပါတယ္။ ေႏြရာသီ ေဆာင္းရာသီမ်ားမွာ ျပႆနာမရွိေပမယ့္ မုိးရာသီမွာေတာ့ စုိက္ပ်ိဳးမႈမ်ား ရွိလာၿပီး ရဟန္းမ်ားေၾကာင့္ သီးႏွံစပါးစုိက္ခင္းမ်ား ပ်က္ဆီးလာတဲ့အတြက္ လူေတြဟာ ကဲ့ရဲ႕လာၾကပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကုိ ဘုရားရွင္က သိရွိေတာ္မူၿပီး မုိးရာသီကာလတြင္ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျခင္းကုိ ျပဳၾကရမယ္၊ ၀ါမဆုိမကပ္ပါက ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္ေစဟု ၀ိနည္းဥပေဒ ပညတ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျခင္း အစဥ္အလာ ဥပေဒစတင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
၀ါဆုိကာလ သတ္မွတ္ျခင္းႏွင့္ ၀ါႏွစ္မ်ိဳး
၀ါဆုိရမယ္လုိ႔ ဥပေဒ၀ိနည္းပညတ္ၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္က ၀ါဆုိရမယ့္ ကာလကုိလည္း အတိအက် သတ္မွတ္ေပးပါတယ္။ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျခင္းကုိ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔မွာ ျပဳလုပ္ႏုိင္ၿပီး အဲဒီလုိ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔မွာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျခင္းကုိ ပုရိမ(ေရွ႕)၀ါဆုိျခင္းလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုခုေၾကာင့္ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔မွာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျခင္း မလုပ္ႏုိင္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား အေနျဖင့္ ၀ါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔မွာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျခင္း ျပဳလုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီ၀ါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔မွာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျခင္းကုိေတာ့ ပစၧိမ(ေနာက္)၀ါဆုိျခင္းလုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ပုရိမ၀ါလုိ႔ေခၚတဲ့ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔မွာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ ၀ါထြက္၀ါကၽြတ္ၿပီး ပစၧိမ၀ါလုိ႔ေခၚတဲ့ ၀ါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔မွာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားကေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔မွ ၀ါထြက္၀ါကၽြတ္ပါတယ္။
၀ါပန္ျခင္းႏွင့္ ၀ါက်ိဳးျခင္း
၀ါဆုိ၀ါကပ္ထားတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ၀ါတြင္းကာလမွာ တစ္ျခားေနရာအရပ္ေဒသသုိ႔ ညအိပ္ညေန ၾကြသြားလုိ႔ မရပါဘူး။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ေနာက္ေန႔ အာ႐ုဏ္မတက္မီ ေက်ာင္းကုိျပန္ေရာက္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ၾကြလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းကိစၥရွိလုိ႔ မျဖစ္မေန ၾကြေရာက္ရမယ့္ ကိစၥေပၚေပါက္လာပါက ၀ါပန္ၿပီး ခုႏွစ္ရက္ ၾကြလုိ႔ရပါတယ္။ ခုႏွစ္ရက္ထက္ပုိၿပီး ၾကြလုိ႔မရပါဘူး။ ေက်ာ္လြန္ပါက အာပတ္သင့္ပါတယ္။ ၀ါပန္တယ္ဆုိတာ ခုႏွစ္ရက္အတြင္း မိမိ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳထားသည့္ ေက်ာင္းကုိျပန္လည္ၾကြေရာက္ ပါမည့္အေၾကာင္း အဓိ႒ာန္ျပဳျခင္းကုိ ၀ါပန္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳၿပီး ၀ါမပန္ဘဲ ၾကြသြားခဲ့မိေသာ္ သုိ႔မဟုတ္ ခုႏွစ္ရက္ထက္ ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ေသာ္ ၀ါက်ိဳးပါတယ္။
၀ါက်ိဳးျခင္းႏွင့္ ၀ါအေရအတြက္ မရျခင္း
၀ါက်ိဳးတယ္ဆုိတာ ၀ိနည္းဥပေဒ မလုိက္နာမိ၍ ဥပေဒ က်ိဳးပ်က္သြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္ျခင္းကုိ ဆုိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ၀ါက်ိဳးရင္ကုိပဲ ၀ါမရဘူး ဒီက်ိဳးတဲ့ ၀ါကုိ ၀ါအေရအတြက္ထဲ ထည့္ေရလုိ႔မရဘူးလုိ႔ ထင္တတ္ပါတယ္။ ေရတြက္လုိ႔ရပါတယ္။ ၀ါက်ိဳးပ်က္လုိ႔ အာပတ္သင့္ျခင္း၊ ကထိန္ခံခြင့္ မရျခင္းပဲ ရွိပါတယ္။ ၀ါအေရအတြက္ေလ်ာ့ျခင္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၀ါက်ိဳးပ်က္တုိင္းလည္း အာပတ္မသင့္ပါဘူး။ အႏၲရာယ္တစ္စုံတစ္ခု က်ေရာက္ျဖစ္ေပၚျခင္း သံဃာကြဲျခင္းေၾကာင့္ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ပ်က္ျခင္း ၀ါက်ိဳးျခင္း ျဖစ္တဲ့အခါ ဒီ၀ါပ်က္၀ါက်ိဳးျခင္းေၾကာင့္ အာပတ္မသင့္ပါဘူး။
၀ါဆုိသကၤန္း
၀ါဆုိသကၤန္းဆုိၿပီး ကပ္လွဴေလ့ရွိတဲ့ သကၤန္းကုိ စာေပကေတာ့ ၀ႆ၀ါသိကစီ၀ရလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ တုိက္႐ုိက္ျမန္မာျပန္ရင္ မုိးေရခံသကၤန္္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ၀ိသာခါ ဒါယိကမႀကီးရဲ႕ ေတာင္းဆုိခ်က္ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဒီသကၤန္းလွဴဒါန္းမႈကုိ ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါတယ္။ ဒီသကၤန္းလွဴဒါန္းမႈမွာ တစ္ခ်ိဳ႕က ၀ါမဆုိခင္ပဲ လွဴဒါန္းလုိ႔ ရတယ္လုိ႔ ထင္ၾကပါတယ္။ အဲလုိမဟုတ္ပါဘူး။ ၀ါမဆုိခင္ေရာ ၀ါဆုိေနတဲ့ ၀ါတြင္းအခ်ိန္မွာေရာ ႀကိဳက္သေလာက္ ႀကိဳက္သလုိ လွဴဒါန္းႏုိင္ပါတယ္။ ကထိန္သကၤန္းနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္က ကထိန္သကၤန္းကေတာ့ ကာလသတ္မွတ္ခ်က္ ေက်ာင္းသတ္မွတ္ခ်က္စတာေတြ ရွိပါတယ္။ ၀ါဆုိသကၤန္းကေတာ့ အဲလုိသတ္မွတ္ခ်က္မရွိဘဲ ၀ါမဆိုခင္ေရာ ၀ါတြင္းမွာေရာ ႀကိဳက္သလုိ လွဴႏုိင္တဲ့အခ်က္ပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၀ါမဆုိခင္မွာ လွဴၾကတာမ်ားပါတယ္။ အဲဒါမွ ၀ါတြင္းမွာ ဒီသကၤန္းကုိ ၀တ္႐ုံၿပီး မုိးစိုတဲ့သကၤန္းကုိ အလဲအလွယ္ လုပ္ႏုိင္မွာျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ကအာ႐ုံျပဳၿပီး အခ်ိန္မေရြး လွဴဒါန္းႏုိင္ပါတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဘုန္းဘုန္း ဦး၀ိစိတၱ http://phonephonevi.blogspot.com မွ ကူးယူေဖၚျပေပးပါသည္။
ေပးပုိ႔သူ ဒကာဖုိးသား။
Wednesday, July 1, 2009
ဝါဒသူခိုး ေခတ္သစ္ သုသီမ
30th June, 2009
အရွင္ေကလာသ
ဓမၼာစရိယ၊ B.A (Philo) M.A. (Buddhism) ေျဖဆိုသည္
***
ဆရာေတာ္ အရွင္ျမတ္ဘုရား၊
သိလိုေရးႏွင့္ ေမးေလွ်ာက္အပ္ပါသည္ -
ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္က ထုတ္တဲ့ စာေစာင္တစ္ခုမွာ ပစၥဳပၸန္ကမၼဝါဒဟု ဖတ္ရပါသည္။ ပစၥဳပၸန္ကမၼဝါဒဆိုတာ ဗုဒၶဝါဒႏွင့္ ပတ္သက္ပါသလား။ ဓမၼ စၾကာသုတ္ကို အဲဒီဝါဒႏွင့္အညီ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုသည္ဟုလည္း ဆိုပါ သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါသလား။ 'ကာမဂုဏ္ခ်မ္းသာကို ျပန္ရဖို႔ ဒါနသီလ ဘာ ဝနာ ေကာင္းမႈေတြကို ျပဳရင္ ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂအက်င့္'လို႔ ဆို ထားပါသည္။ တစ္ဖန္ 'အတၱကိလမထာႏု ေယာဂအက်င့္ ဆိုတာ ႐ူပ အ႐ုပစ်ာန္ အက်င့္ေတြသာ ျဖစ္တယ္' ဟုလည္း ဆိုပါသည္။ အဲဒီ အဆို ေတြ ဟုတ္ပါသလား။
ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂအက်င့္ ႏွင့္ အတၱကိလမထာႏု ေယာဂ အက်င့္တို႔၏ က်မ္းဂန္ထြက္အစစ္ အဓိပၸာယ္မွန္ကို သိလုိပါသည္။ ေဆာင္း ပါးေရးသူက သူ႔အဆို အခ်ဳိ႕ကို 'ပိဋကမွာ ေတြ႕ပါတယ္'ဟုလည္း ဆိုပါ သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါသလား။ ထိုေဆာင္းပါးမွာပင္ 'ဒုကၠရစရိယာ အက်င့္ဆို တာ ဘယ္လို က်င့္သုံးေနထုိင္ျခင္း ျဖစ္ တယ္လို႔ အေသးစိတ္ ရွင္းျပခ်က္ မေတြ႕ရပါဘူး' ဟုလည္း ဆိုပါသည္။ မွန္ပါသလား။ ေျဖၾကားေပးေစလို ပါသည္။
ေတာက္ထက္၊ သုတေျမ
ေမးခြန္းပါ အတိုင္းဆိုရင္ ဗုဒၶဝါဒအစစ္အမွန္ကို ထင္ေယာင္ ထင္မွား ျဖစ္ ေစမယ့္ ေရးသားခ်က္မ်ဳိး ျဖစ္ေေနလို႔ ေမးလည္း ေမးသင့္တယ္၊ ေျဖလည္း ေျဖဆိုေပးသင့္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဗုဒၶအဆုံးအမ ဗုဒၶသာသနာကို ျမတ္ႏိုး ႏွစ္သက္သူ ဗုဒၶဝါဒီတို႔ သမၼာအျမင္ ရွိထားဖို႔ လိုေပလိမ့္မယ္။ ဒါ ဟာ ေျဖဆိုသူရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ပါ။ ဝါဒ တစ္ရပ္ကို တင္ျပမယ္ဆိုရင္ သတၱိ ရွိသင့္တယ္။ ဦးပြ ကိုယ္တိုင္ ေတြးေခၚ တင္ျပတဲ့ 'ဦးပြဝါဒ'၊ ႀကိဳက္ရင္ ယူ၊ မႀကိဳက္ရင္ ေဆာရီး ေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ ျဖစ္သင့္တယ္။ ဘာလို႔ ဗုဒၶဝါဒပါလို႔ ေျပာေနအုံးမွာလဲ။ အိႏၵိယမွာ ဗုဒၶဝါဒ ကြယ္ေပ်ာက္ရတာဟာ အဲဒီလို ပူးသတ္ခံရလို႔ပဲ။
ကာလသုံးပါး
ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာကို ေလ့လာဖူးရင္ ဗုဒၶေဟာတဲ့ ကမၼဝါဒဟာ ပစၥဳပၸန္၊ အတိတ္၊ အနာဂတ္ဆိုတဲ့ ကာလ သုံးပါးလုံးနဲ႔ ပတ္သက္တယ္ ဆိုတာကို ရွင္းလင္းစြာ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ ပစၥဳပၸန္ကမၼဝါဒကိုပဲ လက္ခံတယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶ ဝါဒ မဟုတ္ဘူး။ ေဆာင္းပါး ေရးသူရဲ႕ ဝါဒပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အဲဒီဝါဒကို လက္ခံထားသူက ဗုဒၶဝါဒီပါလို႔ဆိုရင္ ဗုဒၶဝါဒကို ေစာ္ကားတာပဲ။ က်ဳပ္က ဖန္ဆင္းရွင္ကို မယုံတဲ့ ခရစ္ယန္ အစစ္ပါလို႔ဆိုရင္ ခရစ္ယန္ဝါဒကို ေစာ္ ကားရာက်သလိုပဲ။
ဓမၼစၾကာလက္သစ္
မိမိယူဆခ်က္ ခိုင္လုံဖို႔နဲ႔ ခြန္အားရွိဖို႔ ဗုဒၶက်မ္းဂန္ကို ကိုးကားခ်င္ သပ ဆိုရင္ မည္သူမဆို ကိုးကားခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶ ေဟာလိုရင္း အဓိပၸာယ္နဲ႔ မိမိယူဆခ်က္ဟာ တစ္ထပ္တည္းေတာ့ ျဖစ္ရမယ္။ ကုိယ္ယူ ဆတာက တစ္မ်ဳိး၊ ဗုဒၶေဟာတာက တစ္ျခားဆိုရင္ ဒီကိုကားမႈဟာ မမွန္ ဘူး။ ဓမၼစၾကာသုတ္မွာက အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္အမွန္ ရွိၿပီးသားျဖစ္လို႔ ဗုဒၶဝါဒနဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့ အျခား႐ႈေထာင့္တစ္ခုက သုံးသပ္ျပတယ္ ဆိုရင္ တစ္ခ်ိန္က လူေသလူျဖစ္ဝါဒီတို႔ လုပ္သလို ဓမၼစၾကာလက္သစ္ပဲ ျဖစ္မယ္။
ဘုန္းႀကီးအေနနဲ႔ ဓမၼစၾကာသုတ္ထဲမွာ ပစၥပၸန္ကမၼဝါဒ ဆိုတာနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ အေတြးအျမင္ကို လုံးဝ မေတြ႕မိပါဘူး။ ပစၥဳပၸန္ ကမၼဝါဒဆို တာနဲ႔ ဓမၼစၾကာသုတ္ ဘာမွ မဆိုင္ႏိုင္ပါဘူး။ က်ဳပ္ဝါဒ ကေတာ့ ဗုဒၶဝါဒနဲ႔ မဆိုင္ဘူး၊ က်ဳပ္ယူဆတာကို က်ဳပ္ေရးတာ ဆို ရင္ ရွင္းပါတယ္။ ဘာမွ တုံ႔ျပန္ေနစရာလည္း မလိုပါဘူး။
ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ
ဗုဒၶျဖစ္ဖို႔ ပါရမီျဖည့္မယ့္ ဗုဒၶေလာင္းလ်ာဟာ ...
'သဗၺၫုတံ ပါပုဏိတြာ၊
သႏၲာေရႆံ သေဒဝကံ'လို႔
ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဓိပၸာယ္က 'ေဗာဓိÓာဏ္ကို ရၿပီးရင္ နတ္လူေတြကို ဘဝသံသရာမွ ကယ္တင္မယ္'တဲ့။ ဗုဒၶေလာင္းလ်ာဟာ ဇနီး မယား သမီး သားနဲ႔ ကိုယ္အသက္ကိုပါ ေပးစြန္႔ရာမွာ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ေဗာဓိဉာဏ္ကို ရဖို႔ပဲ။ တစ္နည္းေျပာရင္ ေဗာဓိဉာဏ္ကို ရဖို႔ ရင္းႏွီးခဲ့တာပဲ။ ဒါန သီလ ဘာဝနာထဲက ဘာေကာင္းမႈပဲ ျပဳျပဳ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတာ့ ရွိေကာင္းပါ တယ္။ 'အလိုရွိရာကို ေတာင့္တ (ဆုေတာင္း)၍ သမဏ ျဗာဟၼဏေတြကို ထမင္းအေဖ်ာ္စတဲ့ လႉဖြယ္ဝတၴဳကို ေပးလႉရင္ အလိုရွိတဲ့ သူေဌး သူႂကြယ္ အျဖစ္နဲ႔ လူ႕ ဘဝ၊ ထုိထက္ျမင့္တဲ့ နတ္ျဗဟၼာဘဝေတြကို ရႏိုင္တယ္'လို႔ သဂႌတိ သုတ္ (ဒီ ၃၊ ၂၁၄)မွာ ဗုဒၶကိုယ္တိုင္ ေဟာထားပါတယ္။
သူေဌးျဖစ္ခ်င္လို႔ပဲ လႉလႉ နတ္ျဖစ္ခ်င္လို႔ပဲ လႉလႉ အဲဒီလို လႉတဲ့ အတြက္ေတာ့ ေလာကလူသားေတြမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား ေကာင္းက်ဳိး ရၾက တာပါပဲ။ ဥပမာ ေဆး႐ုံႀကီးတစ္ခု ေဆာက္လႉတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အလႉ႕ ရွင္က အဲဒီေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ဳိးအေနနဲ႔ ဘာပဲျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ခ်င္ ပထမဆုံး အဲဒီက နယ္သူနယ္သား အမ်ားေကာင္းက်ဳိး ရတာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒါကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကာမသုခလႅိကာနုေယာဂလို႔ ဆိုႏိုင္မွာတုန္း။ 'သူတပါး အက်ဳိး၊ အမ်ားအက်ဳိး၊ လူသားေလာက အက်ဳိးကို ရည္စူး ဦးတည္ျခင္းရွိ ၿပီး' ကိုယ့္အိတ္ထဲက ပစၥည္းနဲ႔ ဒုကၡေရာက္သူေတြကို ဘယ္ေလာက္ လႉ ဒါန္းၿပီးၿပီလဲလို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ဆန္းစစ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။
အခက္အခဲနဲ႔ ႀကဳံေနလို႔ စိတ္ေတြ ေရာက္ရက္ ခတ္ေနတဲ့ အခါ အဓိ႒ာန္ျပဳၿပီး ပုတီးစိပ္လိုက္ေတာ့ စိတ္ၿငိမ္၊ စိတ္ၿငိမ္ေတာ့ အေတြးအႀကံ ေကာင္းေတြ ရၿပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွန္ကန္လို႔ ေလာကီ ကိစၥေတြလည္း ေအာင္ျမင္သြားတာေပါ့။ ပုတီးစိပ္တာဟာ ဗုဒၶဝါဒီအဖို႔ ေအာက္ဆုံး အဆင့္ ပါ။ အဲဒီကေန စစ္မွန္တဲ့ ဝိပႆနာအဆင့္ ကို တက္သြားႏိုင္တာပဲ။ ဒါကို ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂပါလို႔ ဘာ လို႔ အျပစ္တင္ေနမလဲ။ ဗုဒၶရဲ႕ ညီေတာ္ ရဟႏၲာႀကီး အရွင္နႏၵ ရဟန္းဝတ္ခဲ့တာဟာ နတ္သမီးေတြကို လိုခ်င္လို႔ပါ။ သာသနာအစ သို႔မဟုတ္ ဘာသာေရး လုပ္ခါစမွာ အဲဒါေလးေတြေတာ့ ရွိ တတ္ပါတယ္။ ကာမသုခလႅိကနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။
ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ကာမခ်မ္းသာကိုခ်ည္း ခံစားမေနဘဲ သင့္ တင့္တဲ့ အစားအစာ၊ အဝတ္တန္ဆာနဲ႔ ေနထိုင္စရာေတြကို သုံးေဆာင္ၿပီး ဝိမုတၱိသုခကို ရေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္ဖို႔ ကာမသုခလႅိကာ ႏုေယာဂကို ပယ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီအစြန္းကို ပယ္ရတဲ့ အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္ ပါ။ ဒီအက်င့္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္မွန္ကို လယ္တီ၊ မဟာစည္၊ ေတာင္ၿမိဳ႕စတဲ့ ပိဋ ကတ္အုိးကြဲ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ဖြင့္ဆိုထားၿပီးသားပါ။ ရွာေဖြ ဖတ္႐ႈ႐ုံပါပဲ။
အတၱကိလမထာႏုေယာဂ
'အတၱကိလမထာႏုေယာဂ အက်င့္ဆိုတာ ႐ူပ အ႐ူပစ်ာန္ အက်င့္ ေတြသာ ျဖစ္တယ္'ဆိုရင္ တက္တက္စင္ လြဲတာပဲ။ ႀကံႀကီး စည္ ရာ။ ဒီအတိုင္း ဆက္ေရးရင္ ေရးေလ လြဲေလ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ သူ႔အဆို အရဆိုရင္ ႐ူပစ်ာန္ ေလးပါးနဲ႔ အ႐ူပစ်ာန္ ေလးပါးဆိုတဲ့ သမာပတ္ ရွစ္ပါးကိုရတဲ့ ရဟႏၲာေတြအားလုံး အတၱကိလမထအက်င့္ကို က်င့္ လို႔ ရတယ္လို႔ ဆိုရေတာ့မွာေပါ့။ ေဆာင္းပါးရွင္ဟာ အဲဒီ '႐ုပစ်ာန္ အ႐ူပစ်ာန္ အက်င့္'ဆိုတာကို သိေအာင္ အရင္ လုပ္သင့္တယ္။
ငါးပါး ရွစ္ပါးသီလကို သီလလို႔ သာမန္ေခၚၿပီး ရဟန္းတို႔ရဲ႕ ပါတိ ေမာကၡသံဝရသီလကို အဓိသီလလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဝဋ္အေျချပဳ ေလာကီ သမာပတ္ရွစ္ပါးကို စိတၱလို႔ သာမန္ေခၚၿပီး ဝဋ္ကထြက္ေျမာက္တဲ့ ေလာ ကုတၱရာ သမာပတ္ရွစ္ပါးကိုေတာ့ အဓိစိတၱလို႔ ေခၚပါတယ္။ ကမၼႆ ကတာပညာကို ပညာလို႔ သာမန္ေခၚၿပီး ဝိပႆနာပညာ မဂ္ပညာ ဖိုလ္ ပညာေတြကို အဓိပညာလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒါက ဗုဒၶဝါဒရဲ႕ က်င့္စရာ အႏွစ္ သာရ သုံးပါးပါ။ အဲဒီအထဲက စိတၱကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အဓိစိတၱကို ရရွိႏိုင္ ပါတယ္ (ဝ႗ၬပါဒိကာ အ႒သမာပတၱိေယာ ဥပါဒါယ ဝိပႆနာပါဒိကာ အ႒သမာပတၱိ-ေယာ အဓိစိတၱံ နာမ (အဘိ-႒ ၂၊ ၃၉၅)။
ဒုကၠရစရိယာ
'ဒုကၠရစရိယာဆိုတာ ဘယ္လို က်င့္ခဲ့သုံး ေနထိုင္ျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔ အေသးစိတ္ရွင္းျပခ်က္ မေတြ႕ရပါဘူး'လို႔ ဆိုရင္ ေဆာင္းပါး ေရးသူဟာ မဟာသီဟနာဒသုတ္ (မ ၁၊ ၉၇)၊ မဟာသစၥကသုတ္ (မ ၁၊ ၃ဝ၁) စတာ ေတြကို မဖတ္ဖူးလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီသုတ္ ေတြမွာ ဒုကၠရစိယအက်င့္ အေၾကာင္းကို ဗုဒၶကိုယ္တိုင္ အေသးစိတ္ ေဟာၾကားထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဝါဒ အေၾကာင္းကို ေရးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶဝါဒဆိုင္ရာ ဗဟု သုတ အေတာ္အတန္ေတာ့ ရွိသင့္တာေပါ့။ ပါဠိေတာ္ႀကီးမွာ တိုက္႐ိုက္ ပါေနတာပဲ။ ေဆာင္းပါးရွင္ဟာ ေထရဝါဒဗုဒၶဓမၼ အစစ္အမွန္ကို တကယ္ ေစတနာနဲ႔ တင္ျပခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ေယာနိေသာ မနသိကာရ (အသင့္ေတြး ႏွလုံးသား)နဲ႔ မူရင္း ဗုဒၶက်မ္းဂန္ေတြနဲ႔ အဲဒီက်မ္းဂန္ေတြကို တတ္သိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြ ဖြင့္ဆိုထားတာေတြကို အမ်ားႀကီး ရွာေဖြ ေလ့လာ ဖတ္႐ႈရ ဦးမယ္လို႔ သုံးသပ္မိပါတယ္။
ေခတ္သစ္သုသီမ
'လူေသေသာ္ လူမျဖစ္လွ်င္လ
ဘာျဖစ္မွာတုန္း၊
ေ႐ႊပ်က္လွ်င္
ေျမထြက္ႏြယ္ အဝင္ေပမို႔
တကယ္ပင္ ေ႐ႊျပန္ျဖစ္တယ္ကြယ္
ေလာကစံထုံး' (လူေသလူျဖစ္၊ စာ-၃ဝ၁) ...
လို႔ ဦးဥကၠ႒က ဆိုလိုက္ေတာ့ အဆြယ္ေကာင္းတာနဲ႔ ဗုဒၶဝါဒေရးရာ ဗဟု သုတ အခံမရွိတဲ့ စာဖတ္သူ အခ်ဳိ႕အေနနဲ႔ နားေယာင္ၿပီး မ်က္စိလည္ စရာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အေတာ္အတန္ ဉာဏ္ရွိခဲ့ရင္ ဒီလိုေလး ဆက္ၿပီး စဥ္း စားၾကည့္လိုက္ႏိုင္မွာပါ ...
'လူေသေသာ္ လူမျဖစ္လွ်င္လ
ပါယ္နတ္စစ္ နိဗၺဴတာ
မွန္စြာပ ျဖစ္ထုံး၊
ေ႐ႊႏွင့္လူ
လုံးလုံးပင္ ခန္မတူလို႔
စံတမူ မွားရာက ေမွာက္ေပေပါ့
နာမ္တဆူ ၾကားမွာ ေပ်ာက္တယ္ကြယ္
သားေမ်ာက္ ကတုံး'။
(ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေ႐ႊမွာက အဆင္း႐ုပ္ဆိုတဲ႔ ႐ူပကၡႏၶာပဲရွိၿပီး လူက ႐ုပ္ေရာနာမ္ပါ ခႏၶာငါးပါး ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဥပမာနဲ႔ ဥပေမယ် မဟပ္စပ္တဲ့အတြက္ အမွားႀကီးမွားတယ္လို႔ ဆိုလိုက္တာပါ)။
အဲဒီလို တစ္ခ်ိန္က လူေသလူျဖစ္ဝါဒီတို႔လည္း သူတို႔ ေရးေျပာ တာေတြမွပဲ ဗုဒၶဝါဒအစစ္အမွန္ ဟုတ္သလိုလို၊ လယ္တီစတဲ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးေတြရဲ႕ အယူအဆေတြက ဗုဒၶဝါဒ အတုအေယာင္ ျဖစ္ေနသလိုလို လုပ္ ႀကံ ေရးေျပာခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးခဲ့သလဲ ဆိုတာေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြပဲ သိၾကပါလိမ့္မယ္။
ဗုဒၶလက္ထက္က ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕သား သုသီမလို႔ ေခၚတဲ့ ပရိဗိုဇ္ ဟာ ဗုဒၶဝါဒကို သူ႔ရဲ႕ တိတၱိဝါဒထဲမွာ ထည့္ၿပီးေဟာရင္ သူ႔တရားနဲ႔ သူ႔ဝါဒကို လူႀကိဳက္ မ်ားမွာပဲဆိုၿပီး အမည္ခံ ဗုဒၶဝါဒီအျဖစ္နဲ႔ ဗုဒၶသာသနာထဲကို ဝင္ ေရာက္ၿပီး ရဟန္းဝတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝါဒခိုးဖို႔ ႀကံစည္သူ သုသီမ ကေတာ့ ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ဗုဒၶကိုယ္တိုင္နဲ႔ ေတြ႕လို႔ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားခဲ့တာကိုး (သံ ၁၊ ၃၄ဝ)။
ဒီလို ဗုဒၶဝါဒကို ခုိးယူတဲ့ ဝါဒသူခိုးသူေတြဟာ ေခတ္အဆက္ ဆက္မွာ ရွိတာပဲ။ ရွိလည္း ရွိေနဦးမွာပဲ။ ဗုဒၶဝါဒဖက္က ၾကည့္ရင္ ဒိလို လူေတြဟာ ဗုဒၶဝါဒကို ႐ႈပ္ေထြး ေမွးမွိန္ေအာင္ ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ ႏိုင္တာမို႔ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။
ဝါဒသူခိုး ေခတ္သစ္သုသီမေတြဟာ မိမိေရးတာ ေျပာတာကို လူ ႀကိဳက္ေအာင္လို႔ အလံ႐ႈး ရွဲဒိုးနည္းေတြကိုလည္း အသုံးျပဳတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္သာသနာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကတဲ့ ဗုဒၶဝါဒီတို႔ ၾကပ္ၾကပ္ သတိထားၾက ပါကုန္။
အရွင္ေကလာသ
ဓမၼာစရိယ၊ B.A (Philo) M.A. (Buddhism) ေျဖဆိုသည္ ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ပစၥဳပၸန္ကမၼသမားတုိ႔၏ မိစၧာအႀကံ ကုိသိလုိပါ က http://yatana.freeblog.co.nz/category/freeblogtips/ တြင္ ဖက္ရူဆင္ျခင္ ႏူိင္ပါေႀကာင္း။
