22nd June, 2009
``ဣတိပိေသာ ဘဂ၀ါ ´´ ``သမၺဳေဒၶ အ႒၀ီသဥၥ´´ (ဘုရားရွိခုိး)
``လူမုိက္ဆုိလွ်င္ ေရွာင္ေသြလႊဲလုိ႔ ၊ မမွီ၀ဲႏွင့္ ကင္းေအာင္ေန´´ (မဂၤလသုတ္)
``အဆိပ္ျပင္းေတာက္၊ ေျမြေဟာက္ႀကီးကုိ၊ ဖားငယ္မမ်ား ကိုက္၀ါးကုိမ်ိဳ၊ ကညာယူထား သက္ၾကားဖုိးအုိ၊ မယားဆဲ အျမဲေအာ္ေငါက္သကုိ´´(ေကာသလအိပ္မက္)
မိမိတုိ႔ ေက်ာင္းသားေပါက္စအရြယ္က ညေန ၇-နာရီ ဘုရား၀တ္တက္အၿပီးမွာ ရြာဦးေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးကုိ ၀တ္ျဖည့္ေပးရင္း ဘုန္းႀကီးက အထက္ပါအတိုင္း စာတုိေပစမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား ႏႈတ္တုိက္ ခ်ေပးသည္ကုိ မိမိတုိ႔ေက်ာင္းသား ကုိရင္မ်ားက အလြတ္လုိက္ဆုိခဲ့ရပါသည္။ တခါတရံ အဖြဲ႕လုိက္၊ တခါတရံ တစ္ေယာက္ခ်င္း ဆုိရ၏။ ၿပီးမွ ဘုန္းႀကီးက ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ အဓိပၸါယ္မ်ားကို ကေလးမ်ား သေဘာေပါက္ေအာင္ ရွင္းျပ၏။ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္မ်ား၊ ငါးရာ့ငါးဆယ္ လာ ျဖစ္ေတာ္စဥ္မ်ား၊ ရုုိးရာပုံျပင္မ်ားကိုလည္း စိတ္၀င္စားမႈရွိေအာင္ ေျပာျပ၏။ အခ်ိန္ကား ၁-နာရီ/ ၁-နာရီေက်ာ္ ၀န္းက်င္ေလာက္ ၾကာျမင့္ေပသည္။ ဤသည္ကား တစ္ညတာ မဟုတ္၊ အလုပ္မ႐ႈတ္လွ်င္ ညစဥ္ညတုိင္းတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရြာဦးေက်ာင္းက ညဥ္႔ဦးယာမ္သည္ မိမိတုိ႔ ေက်ာင္းသား ကိုရင္ေလးမ်ားအတြက္ ယေန႔ေခတ္အေနႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ ``ဓမၼစကူးလ္´´ (Dhamma School) ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ရြာဦးေက်ာင္းက ဓမၼစကူးလ္မွာ သင္ယူခဲ့သည့္ ဗုဒၶ၀င္ဆုိင္ရာ အေျခခံစာတုိေပစမ်ားက စာေပကို တတ္ခ်င္၊ ပညာကုိလုိခ်င္သည့္ စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေအာင္ ႏႈိးေဆာ္ေပးဟန္တူေလ၏။ စာဖတ္၀ါသနာပါသည့္ ဖခမည္းေတာ္ႀကီးက လည္း မင္းကြန္းဆရာေတာ္၏ မဟာဗုဒၶ၀င္စာအုပ္ထဲက ဆရာေတာ္၏ ဓာတ္ပုံႏွင့္ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးမ်ားကုိ ဖတ္ျပၿပီး မိမိကုိ ေျပာျပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ထင္၏။ ၁၀-ႏွစ္သားအရြယ္မွာ ရွင္သာမေဏ၀တ္ၿပီး ၁၃-ႏွစ္အရြယ္မွာ စာေပမ်ား သင္ၾကားဖုိ႔အတြက္ မုံရြာျမိဳ႕ ေဇာတိကစာသင္တုိက္ႀကီးသုိ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပင္ သြားခဲ့ေလသည္။
စာသင္တုိက္ႀကီးဆီသုိ႔ မေယာင္မလည္
စာသင္တုိက္ႀကီးသုိ႔ေရာက္ၿပီးသည့္ေနာက္၌ သဒၵါႀကီးစာအုပ္၊ အဘိဓမၼတၳသဂၤဟစာအုပ္တုိ႔ကုိ ကုိင္ေဆာင္ၿပီး အလြတ္ က်က္မွတ္ရေလသည္။ ထုိသုိ႔က်က္မွတ္ရင္း အဘိဓမၼတၳသဂၤဟစာအုပ္မ်က္ႏွာဖုံးမွာ ေရးသားထားသည့္ ``သီဟုိဠ္ကၽြန္း အရွင္ အႏု႐ုဒၶါမေထရ္ စီစဥ္ေရးသားအပ္ေသာ အဘိဓမၼတၳသဂၤဟ``ဟူေသာ စာကုိေတြ႕မိေသာအခါ ``မိမိတုိ႔နယ္ျမိဳ႕ေလးမွ မုံရြာကုိ သြားသည့္ ကတၱရာလမ္းေလးကိုပင္ အာရွတုိက္၏ အႀကီးဆုံးလမ္းမႀကီး´´ဟု ထင္ခဲ့ေသာ မိမိသည္ ``သီဟုိဠ္ ကၽြန္းဆုိတာ ဘယ္မွာလဲ၊ တနသၤာရီတုိင္းမွာလား၊ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာလား´´ဟု မေယာင္မလည္ႏွင့္ ၀ုိးတ၀ါး ေတြေ၀ စဥ္းစားမိခဲ့သည္။ ယင္းသုိ႔စဥ္းစားမိရင္းႏွင့္ပင္ စာသင္တုိက္မ်ိဳးစုံသုိ႔ သြားေရာက္၍ ပရိယတၱိ စာေပမ်ားကို သင္ယူခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႕အရြယ္ႏွင့္သူ သတ္မွတ္ထားသည့္ စာေမးပြဲမ်ိဳးစုံကုိ ၾကိဳးစားၿပီး ၀င္ေရာက္ေျဖဆုိခဲ့ရင္း အသက္ ၂၇-ႏွစ္သုိ႔ ခ်ဥ္းနင္းေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ ``သာမေဏေက်ာ္၊ ဓမၼာစရိယ၊ သက်သီဟ´´ဟူေသာ ဘြဲ႔မ်ားကို လည္း ရရွိခဲ့ပါသည္။
အသက္ ၂၇-ႏွစ္သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ထုိက္သေလာက္ ေလ့လာထားသည့္ ဗဟုသုတ၊ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားခဲ့သည့္ အေတြ႕အႀကဳံ၊ အရာရာကို စူးစမ္းတတ္သည့္ အေတြးအေခၚမ်ား သူ႕ အရြယ္ႏွင့္သူ ရင့္က်က္လာၿပီျဖစ္သည္အား ေလ်ာ္စြာ`` သီဟုိဠ္ကၽြန္းဆုိတာ တနသၤာရီတုိင္းမွာလား၊ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာလား´´ဟူေသာ ၀ုိးတ၀ါး အေတြးမ်ား စုန္းစုန္း ျမဳပ္ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားခဲ့ေလၿပီ။
အေတြးသစ္တို႔ေမြးဖြား
အေတြးေဟာင္းမ်ား ေဆြးေျမ႕သည့္အခါ အေတြးသစ္မ်ား သေႏၶတည္လာရျမဲျဖစ္ရကား ``ဒီပနီက်မ္းေပါင္းမ်ား စြာကုိ ျပဳေတာ္မူခဲ့ၿပီး ႏြားသားမစားေရးကုိ တုိက္တြန္းလွဳံ႕ေဆာ္ခဲ့ေသာ ကမၻာေက်ာ္ လယ္တီဆရာေတာ္(D.Litt)၊ သီဟုိဠ္ျဖစ္ ဋီကာက်မ္းတစ္ေဆာင္၏ အမွားကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ေထာက္ျပ သည့္ ပရမတၳဒီပနီဟုေခၚတြင္သည့္ ျမန္မာျပည္ျဖစ္ ဋီကာက်မ္း၊ သူနာျပဳအလုပ္ကုိ လုပ္ရင္း သာသနာျပဳခဲ့သည့္ ကမၻာ့ဗုဒၶသာသနာျပဳ အရွင္ေသ႒ိလ၊ သိရီလကၤာႏုိင္ငံ သမုိင္း၏ ေခတ္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ပထမဆုံး ေပၚထြက္လာသည့္ ရဟန္းတစ္ပါးဟု တႏုိင္ငံလုံး ဟုိးဟုိး ေက်ာ္သြားခဲ့ ေသာ ေဒါက္တာ ၀ါလ္ပုိလာရာဟုလာ၊ နယ္ခ်ဲ႕တုိ႔ေပါက္ဖြားရာ ဥေရာပ၊ ေနမ၀င္အင္ပါရာဟု လက္မ ေထာင္ ခဲ့သည့္ အဂၤလန္၊ သင္ယူခ်င္သည့္ အတတ္ပညာမ်ားကို သင္ယူႏုိင္သည့္ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္ တကၠသုိလ္၊ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ ဌာနခ်ဳပ္တည္ရွိရာ အေမရိကန္၊ ပညာရွင္အေျမာက္အျမား ထုတ္လုပ္ေနသည့္ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္၊ အဏုျမဴဖခင္ သိပၸံပညာရွင္ အုိင္းစတုိင္း၊ ကၽြန္စနစ္ကိုဖ်က္သိမ္းသည့္ သမၼတ လင္ကြန္း၊ ကုိယ့္ဘာသာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ အသက္ကုိပင္ စေတးခဲ့သည့္ ဂႏၶီ၊ သန္းေပါင္း မ်ားစြာေသာ အိႏၵိယႏုိင္ငံသားမ်ားကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္ေအာင္ စည္း႐ုံးႏုိင္ခဲသည့္ ေဒါက္တာ အမ္ေဘဒကာ´´စသည့္ ပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ဂႏၳ၀င္စာေပ၊ ကမၻာေက်ာ္တကၠသုိလ္၊ ႏုိင္ငံတကာ သမုိင္း၀င္ ျဖစ္စဥ္မ်ားႏွင့္အတူ B.A M.A Ph.D စေသာ ဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ားကုိ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာသည့္ အေတြးမ်ားသည္ ရင္မွာ မသိမသာ ခုိေအာင္းမိေလၿပီ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ``အရွင္သုမနပါလ B.A (ကုိလံဘုိ) အရွင္ေရ၀တဓမၼ M.A (ေကလနိယ) အရွင္ရာဟုလာနႏၵ Ph.D (ဘုံေဘ)´´ဟု စသည္အားျဖင့္ ေရးသားထားသည္မ်ားကို ေတြ႕ရေသာအခါ ယင္းႏိုင္ငံတကာသုံး ဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ားကို လုိခ်င္သည့္စိတ္မ်ား ျဖစ္မိေလသည္။
``သာသနဓဇ၊ သိရီပ၀ရ၊ ၀ိဒူ၊ မဟာ၀ိဒူ၊ ပါရဂူ၊ နိကာယုေဇၹာတက၊ ဂႏၳ၀ါစက၊ ေဇာတိက ဓဇ´´ စသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ သာသနာေတာ္ဆုိင္ရာ ဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ားကား လူပုဂၢိဳလ္မ်ား နားလည္ဖုိ႔ မဆုိထားဘိ၊ မိမိတုိ႔ ရွင္ရဟန္းမ်ားပင္ နားလည္ေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားရေပ၏။ လူအမ်ား နားလည္ဖုိ႔အတြက္မွာမူ ``ဘြဲ႔တံဆိပ္ဒီပလုိမာတန္း´´ တစ္ခုကိုပင္္ ဖြင့္ဖုိ႔လုိေပလိမ့္မည္။ B.A M.A Ph.D စေသာဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ားက ႏုိင္ငံတကာသုံး ဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်းေတာ သားပင္ျဖစ္ ေစဦးေတာ့ ထုိက္သေလာက္ေတာ့ နားလည္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းႏိုင္ငံတကာသုံး ဘြဲ႕ ဒီဂရီမ်ားကား လူ႔ေလာကတြင္ ေရပန္းစားလွ၏။
ယင္းဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ားကို လုိခ်င္သည့္အတြက္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းေခၚ သိရီလကၤာႏုိင္ငံသုိ႔ သြားေရာက္၍ ပညာသင္ယူ ခ်င္သည့္ဆႏၵမ်ား ျဖစ္မိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ႏြားေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္အတြက္ ျမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသည္ အလွမ္းကြာေ၀း လွသကဲ့သို႔ မိမိမွာလည္း အစစအရာရာ အင္အားနည္းေနရကား သီရိလကၤာရွိ တကၠသုိလ္ႀကီးမ်ားသည္ မိမိႏွင့္ အလွမ္း ကြာေ၀းလ်က္ပင္ ရွိေပသည္။ သို႔ေသာ္ ႏုိင္ငံတကာတကၠသုိလ္အိမ္မက္မ်ားက မက္ေနဆဲ။ ယင္းသုိ႔ေသာအိပ္မက္မ်ားမွာ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀က နားစြင့္ခဲ့ရေသာ ရြာဦးေက်ာင္း ေခါင္းေလာင္းသံက စခဲ့ေပသည္။
ရြာဦးေက်ာင္းကေခါင္းေလာင္းသံမ်ား အိပ္ေမာက်ေနၿပီ
ယေန႔ အမိျမန္မာျပည္ႀကီး၌ ရြာဦးေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံမ်ား ျမည္ၾကပါေသး၏ေလာ။ နားစြင့္ၾကေစခ်င္ပါသည္။ ယင္းေခါင္းေလာင္းသံမ်ားကို ဘာသာျခားတုိ႔၏ ဂစ္တာသံမ်ားႏွင့္ ၀တ္ျပဳသံမ်ားက လႊမ္းမုိးစ ျပဳေနေပၿပီ။ သတိမူလွ်င္ ျမဴေတာင္ ျမင္ႏုိင္ေပ၏တကား။ ႏုိင္ငံ့က်က္သေရေဆာင္ျဖစ္သည့္ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးသာ စကားေျပာႏုိင္ခဲ့လွ်င္ ``ေအာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားမ်ား မိစၧာဒိ႒ိမ်ား ေက်ာခ်ေနတာေတာင္ ဓားျပမွန္း မသိၾကဘဲကုိး၊ ဒါေတာင္ သာကီမ်ိဳးေဟ့ တုိ႔ဗမာလုိ႔ ေအာ္ၾကတုန္းရွိေသးတယ္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား တေျဖးေျဖးနဲ႔ ပ႐ုတ္လုံးကဲ့သုိ႔ လုံးပါး ပါးေနသည္ကို မသိၾကသည္မွာ လက္ဖ်စ္ခတ္တီး အံ့ခ်ီးထုိက္ေပစြာ့´´ဟု ၿငီးတြားေပလိမ့္မည္။
ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ မိမိတုိ႔ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ``ေက်ာင္းသခၤန္း´´ မွာပင္ ကိန္းေအာင္း မေနဘဲ အျခားသူတုိ႔၏ လုပ္ကြက္ကိုလည္း ေက်ာ္၍ ၾကည့္တတ္ဖုိ႔ လုိေပသည္။ တစ္ကြက္ေနာက္က်လွ်င္ မိစၧာက်ားတုိ႔၏ ၀ါးမ်ိဳျခင္းကုိ ခံရမည္သာတည္း။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၀ါးမ်ိဳခံရသည္ကုိပင္ က်ားစြယ္ကုိ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္လွသည့္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ``ငါတုိ႔က ခံစစ္ႏွင့္ ကစားေနရတာပါ၊ ဂုိးသြင္း မခံရေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားေနရတယ္`` ၀မ္းနည္းသံႏွင့္ ျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ မိစၧာဒိ႒ိပုဂၢိဳလ္မ်ား ကင္း၀င္သြားလွ်င္ေတာ့ မိမိတုိ႔အားလုံး လည္စင္းခံၾကဖုိ႔သာ ျပင္ၾကေပေတာ့။ ကိုယ့္ျခံစည္း႐ုိးကို လုံေအာင္ကာဖုိ႔ ၾကိဳးပမ္းၾကပါစုိ႔။
ယင္းအျမင္ေၾကာင့္ပင္ မိမိသည္ ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈ သင္တန္းမ်ားကို မုံရြာ၊ ပခုကၠဴစသည့္ျမိဳ႕မ်ား၌ ဖြင့္လွစ္ပုိ႔ခ်ခဲ့ပါ၏။ ကေလးတရားပြဲမ်ားကုိလည္း ေဟာၾကားေပး ခဲ့၏။ ကခ်င္ျပည္နယ္ နမၼတီးျမိဳ႕သုိ႔ သြားေရာက္ၿပီး ကေလးမ်ားကုိ တရားေဟာသည့္အခါ တ႐ုတ္ႀကီး တစ္ေယာက္က ``လူငယ္ေကာင္းမွ လူႀကီးေကာင္းမွာ၊ လူႀကီး ေကာင္းမွ တုိင္းျပည္ေကာင္းမွာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ကေလးမ်ားကို တရားေဟာသင့္တယ္ဘုရား´´ ေလွ်ာက္ထားၿပီး ကေလးမ်ားအတြက္ မုန္႔ပဲသြားေရစာႏွင့္ ေဘာလ္ပင္ ဗလာစာအုပ္မ်ားကို လွဴဒါန္းခဲ့ေလသည္။ ဤ သည္ကား မိမိဦးစီးၿပီး ေဟာေျပာပုိ႔ခ်ေပးခဲ့သည့္ ရက္တုိ ``ဓမၼစကူးလ္´´ မ်ားပင္တည္း။ အမွန္တကယ္ကား ေရရွည္ စီမံကိန္းေရး ဆြဲၿပီး ``ဓမၼစကူးလ္´´မ်ားကုိ ရက္ရွည္ ပို႔ခ်သင့္ေပသည္။
တရားေဟာသည့္အခါ၌လည္း ဘာသာျခားမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး လူမ်ိဳးကိုခ်စ္သည့္စိတ္၊ ဘာသာကုိ ခ်စ္သည့္ စိတ္မ်ား ထားရွိၾကဖုိ႔လုိအပ္ေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာကို ေထာက္ပံ့ႏုိင္္ဖုိ႔အတြက္ စီးပြားေရး ျဖစ္ထြန္းေအာင္လုပ္ဖုိ႔ လိုအပ္ေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း ေလာကီႀကီးပြားေရးတရားမ်ားကို ဦးစားေပးေဟာ၏။ ရွင္ ရဟန္းမ်ား သင္ယူေနၾကသည့္ ပရိယတၱိ ပညာေရးစနစ္ကိုလည္း ေခတ္ႏွင့္ အညီ ျပဳျပင္သင့္ေၾကာင္း ေ၀ဘန္အႀကံျပဳ၏။ ေရး၏။ ယင္းသုိ႔ေသာ လုပ္ရပ္ မ်ားေၾကာင့္ပင္ ပတ္၀န္းက်င္၏ အားေပး ေထာက္ခံမႈမ်ားကုိ ထုိက္သေလာက္ ရရွိခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မေျပာပ ေလာက္ေသးပါ။
ဆန္းေဒးစကူးလ္ (Sunday School)
မိမိသည္ အသက္ ၃၅-ႏွစ္ေက်ာ္ေသာအခါမွသာ အႏွစ္ႏွစ္အလလက အိပ္မက္မက္ခဲ့သည့္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းေခၚ သီရိလကၤာႏုိင္ငံသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ကိုလံဘုိႏုိင္ငံတကာေလဆိပ္သုိ႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေလဆိပ္အတြင္း၌ ဘုရားဆင္းတုတစ္ဆူကို ဖူးေမွ်ာ္ရ၏။ ထုိ႔ေနာက္ လမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းဆုံလမ္းခြမ်ား၌လည္း ဘုရာဆင္းတုမ်ား၊ ေဗာဓိပင္မ်ားကို ေတြ႕ရျပန္၏။ ေဗာဓိပင္မ်ားကိုလည္း အထူးတလည္ အျမတ္တႏုိးထားၾက၏။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ျမတ္ဗုဒၶအေပၚ တေလးတစား တန္ဖုိးထားသည့္ စိတ္ကုိ အားရ ေက်နပ္မိပါသည္။
အစုိးရ႐ုံးးမ်ား၌လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားကို အထူးဦးစားေပး၍ လုပ္ေပးၾက၏။ တခါတရံ အစိုးရ႐ုံးသို႔ ေန႔ဆြမ္း စားခ်ိန္ ေရာက္သြားလွ်င္ ဆြမ္းေတာင္ ကပ္လွဴလုိက္ေသးပါသည္။ ဘတ္စ္ကားမ်ား၌လည္း ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ား အတြက္ အျမဲတန္း ၂-ေနရာစာ ေပးထားသည္ကုိ ေတြ႕ရျပန္၏။ ဂိတ္ေစာင့္ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ဘုန္းႀကီးရဟန္းမ်ားကုိ ေတြ႕လွ်င္ ပရိတ္ခ်ည္ကုိ ေတာင္းေလ့ရွိ၏။ ရဟန္းေတာ္မ်ား ပါ၀င္ေသာကားမ်ားကုိ စစ္ေဆး ေမးျမန္းျခင္း မလုပ္ဘဲ အလြယ္တကူပင္ ခြင့္ျပဳ၏။ အစုိးရ႐ုံးမ်ားကလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မ်ားကုိ ဦးစားေပး ေနရာခ်၏။ ဥပုသ္ေစာင့္ခ်င္သူမ်ား ဥပုသ္ေစာင့္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ လျပည့္ေန႔တိုင္းကို အစိုးရ႐ံုးပိတ္ရက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထား၏။ ညေနခင္းဆုိလွ်င္ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမ်ား၌ ေဗာဓိပင္ကုိ ပန္းဆီမီးတုိ႔ျဖင့္ ပူေဇာ္ၾက၏။ ဤသည့္ျဖစ္စဥ္မ်ားက သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၏ ျမတ္ဗုဒၶအေပၚ အေလးအနက္ထားေၾကာင္း ေဖၚျပလ်က္ရွိေပသည္။
ထုိ႔အျပင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ႏုိင္ငံတုိင္း နမူနာယူသင့္ေသာ စည္းမ်ဥ္းတစ္ခုရွိပါေသးသည္။ ယင္းမွာအျခားမဟုတ္။ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၏ အာဏာ အရွိဆုံးျဖစ္ေသာ သမၼတတစ္ေယာက္သည္ သမၼတျဖစ္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ သမၼတအျဖစ္ ``က်မ္းသစၥာ´´ က်ိန္ဆုိရ၏။ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆုိၿပီးေသာ သမၼတအသစ္သည္ အႏုရာဓပူရၿမိဳ႕ရွိ မဟာေဗာဓိပင္ႏွင့္ ကႏၵီၿမိဳ႕ရွိ စြယ္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဦးတုိက္ပူေဇာ္ ရျခင္း၊ သံဃာ့ဂုိဏ္း ၃-ဂိုဏ္းမွ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီးတုိ႔ကို ဦးတုိက္ပူေဇာ္ရ ျခင္းတုိ႔ေပတည္း။ ဤကား မျဖစ္မေန လုပ္ကုိလုပ္ရမည့္ စည္းမ်ဥ္းတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။
``အရင္းစစ္လွ်င္ အျမစ္ေျမက´´ ဆုိသကဲ့သို႔ ယင္းသုိ႔လွ်င္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံလုံးက မိမိတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာကို အသက္တမွ် တန္ဖုိးထားျခင္း၏အေၾကာင္းမွာ သိရီလကၤာႏုိင္ငံအစုိးရ၏ ဆန္းေဒးစကူးလ္မ်ားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ယင္း ဆန္းေဒးစကူးလ္ကုိ ၁၈၈၁-ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၃-ရက္ေန႔တြင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသား Henry Olcott ဟင္နရီေအာလ္ေကာ့ (သာသနာ့အလံကို တီထြင္သူ)က အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္လႊားၿပီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျဖင့္ စတင္၍ တည္ေထာင္ ခဲ့ပါသည္ (On 13th February 1881, the first Buddhist Sunday school was started at the Society’s premises in Maliban Street )။ ေနာက္ပုိင္းက်မွ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရက တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ေလသည္။ ယခုဆုိလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀-ေက်ာ္ သြားေပၿပီ။ ယေန႔တုိင္းျပည္၌ အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကသည့္ သမၼတ၊ ၀န္ႀကီး၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားသည္ပင္ ယင္းဆန္းေဒးစကူးလ္ ေက်ာင္းဆင္းမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။
ဆန္းေဒးစကူးလ္ ဟူသည္မွာ တနဂၤေႏြေန႔ တုိင္း ဗုဒၶ၀င္၊ ရာဇ၀င္၊ ယဥ္ေက်းမႈစသည္မ်ားကုိ အထူးသင္ေပးေသာ ေက်ာင္းျဖစ္ေပသည္။ ယင္းေက်ာင္းမ်ားသည္ ပုဂၢလိကပုိင္ မဟုတ္ၾက၊ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရကုိယ္တုိင္က ပညာေရးစနစ္ကုိ သတ္မွတ္ေပးၿပီး စည္းမ်ဥ္းဥပေဒႏွင့္အညီ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ ေနရာကား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား ပင္တည္း။ အခ်ိဳ႕ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမ်ား၌ စြမ္းႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးမ်ားသည္ ဆန္းေဒးစကူးလ္၏ ေက်ာင္းအုပ္ ျဖစ္ၿပီး အနည္းငယ္ေသာေက်ာင္းမ်ားမွာေတာ့ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးမ်ားက ပံ႔ပိုးမႈ အပိုင္းေလာက္သာ တာ၀န္ယူ ၾကပါ သည္။ ဤအခ်က္ကုိ ေထာက္ဆ၍ ကေလးသူငယ္မ်ားကုိ သင္ေပးႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဘုန္းႀကီးမ်ားကိုယ္တုိင္က ေလာကီ ေလာကုတ္ စြယ္စုံတတ္ဖုိ႔လုိသည္ဆုိသည္ကုိ သတိမူသင့္၏။
ယင္းဆန္းေဒးလ္ေက်ာင္း၌ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား ဆရာ, ဆရာမ ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ဆရာျဖစ္သင္တန္းဟူေသာ သီးသန္႔ စာေမးပြဲတစ္ခုကို ေျဖဆိုၾကရေသး၏။ ယင္းစားေမးပြဲကုိ ေအာင္ျမင္မွသာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဆရာျဖစ္ၾကပါသည္။ ဆန္းေဒးစကူးလ္၌ သင္ေပးၾကေသာ ဆရာ/ ဆရာမတုိ႔သည္ကား ေစတနာ့၀န္ထမ္းတုိ႔သာတည္း။
ယင္းဆရာျဖစ္သင္တန္း၌ -----
၁။ ကုသုိလ္ကံ အကုသုိလ္ကံ၊ ကုသုိလ္ အကုသုိလ္ကံတုိ႔၏ အက်ိဳးတရား၊
၂။ ခႏၶာ၊ အာယတန၊ ဓာတ္၊ သစၥာ၊
၂။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ၊ သမထ ၀ိပႆနာတုိ႔ျဖစ္ပါသည္။
သိရီလကၤာႏုိင္ငံရွိ ကေလးသူငယ္မ်ားသည္ အစိုးရေက်ာင္းမ်ား၌ ၅-ႏွစ္အရြယ္မွ စတင္ၿပီး ပညာသင္ယူရ သကဲ့သုိ႔ ဆန္းေဒးစကူးလ္၌လည္း (၅)ႏွစ္အရြယ္မွပင္ စတင္ၿပီး ပညာသင္ယူၾကရၿပီး ဆန္းေဒးစကူးလ္ကို အစိုးရေက်ာင္း မ်ားႏွင့္ တူညီစြာပင္ အတန္းမ်ားကုိ သူ႕အဆင့္ႏွင့္သူ ခြဲျခားထားပါသည္။ အစုိးရေက်ာင္းမ်ားက သူငယ္တန္းဆုိလွ်င္လည္း ဆန္းေဒးစကူးမ်ားမွာလည္း သူငယ္တန္းပင္ျဖစ္သည္။
ဆန္းေဒးစကူးလ္ကုိ - - -
၁။ သူငယ္တန္း (primary)၊
၂။ ၁-တန္းမွ ၁၀-တန္း (Grade 1 to Grade 10)၊
၃။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ ၁၊ အဆင့္၂ (final 1. 2) ဟု အတန္းေပါင္း ၁၃-တန္း ခြဲျခားၿပီး သင္ၾကားေပးပါသည္။
ျပ႒ားန္းထားသည့္ စာေပမ်ားမွာ ငါးရာ့ငါးဆယ္လာ ဇာတ္ေတာ္မ်ား၊ ဓမၼပဒလာ ဘုရားလက္ထက္က အျဖစ္ အပ်က္မ်ား၊ ယင္းအေၾကာင္းကို ေရးထားသည့္ ကဗ်ာမ်ား၊ ပါရမီ ၁၀-ပါး အေၾကာင္း၊ ဒါန သီလစေသာ ပုညကိရိယ၀တၳဳ ၁၀-ပါးတုိ႔၏ အဓိပၸါယ္၊ ဘုရားျဖစ္ေတာ္စဥ္ ဗုဒၶ၀င္အေၾကာင္း၊ ပရိတ္ႀကီးပါဠိႏွင့္ အဓိပၸါယ္၊ အဘိဓမၼာ သေဘာအဓိပၸါယ္၊ သုတၱနိပါတပါဠိလာ မွတ္သားဖြယ္တရားမ်ား၊ သီရိလကၤာ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္း၊ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈ ဗိသုကာအေၾကာင္း၊ ေရွးဘုရင္တုိ႔၏ေအာင္ပြဲႏွင့္ စစ္သူႀကီးမ်ား၏ အစြမ္းသတၱိစသည္တုိ႔ကို ေဖၚျပထားသည့္ ရာဇ၀င္မ်ား ၊ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာႏွင့္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာတုိ႔၏ ကြဲျပားျခားနားပုံတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းျပ႒ာန္းစာတုိ႔ကို အတန္း အားေလ်ာ္စြာ သူ႔အဆင့္ႏွင့္သူ ခြဲျခားၿပီး သင္ၾကားေပးပါသည္။
ယင္းျပ႒ာန္းစာတုိ႔ကို မိခင္ဘာသာျဖစ္သည့္ ဆင္ဟာလဘာသာႏွင့္ သင္ၾကားေပး၏။ အဂၤလိပ္စာကိုလည္း သင္ေပး၏။ တခ်ိဳ႕ဆန္းေဒးစကူးတုိ႔၌ အဂၤလိပ္စာဒီပလုိမာတန္းကိုပင္ ဖြင့္လွစ္ထား၏။ အတန္းတိုင္းအတြက္ သင္႐ိုးျပဌာန္း စာအုပ္ ေတြကိုလည္း သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာနက ႐ိုက္ႏွိပ္ထုတ္ေ၀ၿပီး အခမဲ့ျဖန္႔ေ၀၏။ ယင္းဆန္းေဒး စကူးလ္စာေမးပြဲကုိ သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာနကပင္ တာ၀န္ယူၿပီး ဒီဇင္ဘာလ ပထမပတ္မွာ က်င္းပေပးပါသည္။
ေက်ာင္းတက္ပုံအစီအစဥ္
ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ တနဂၤေႏြေန႔ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ နံနက္ (၇) နာရီေလာက္ မွစၿပီး ေက်ာင္းသုိ႔ လာၾက၏။ ေက်ာင္းတက္သည့္အခါ အထက္ေအာက္ ႏွစ္ခုစလုံး အျဖဴေရာင္၀တ္စုံမ်ားကို ႐ုိးရာဓေလ့အတုိင္း ၀တ္ ဆင္ၾကရ၏။ အေၾကာင္၊ အက်ား အေရာင္မ်ိဳးစုံႏွင့္ ေခတ္ဆန္ဆန္အ၀တ္အစားမ်ားကို မ၀တ္ၾကရပါ။ ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရကလည္း SundaySchool ၀တ္စံုဆိုၿပီးေတာ့့ သီးသန္႔သတ္မွတ္ေပးထား၏။ ေယာက်္ားေလးမ်ားအတြက္လည္; ကတံုး လက္ရွည္ ရွပ္အက်ႌအျဖဴႏွင့္ လံုခ်ည္အျဖဴျဖစ္ၿပီး မိန္းကေလးမ်ား အတြက္မွာ Halfဆာရီဆိုသည့္ ႐ုိးရာ အျဖဴ၀တ္စံု ျဖစ္ပါသည္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသုိ႔ ေရွးဦးစြာ ေရာက္ရွိလာၾကေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားက ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းရွိ ပန္းပင္မ်ားမွ ပန္းမ်ားကို ခူး၊ ၿပီးေတာ့ ေရးေဆးၾက၏။ တခ်ိဳ႕က မိမိတို႔အိမ္မွပင္ ပန္း၊ အေမႊးတုိင္၊ ဖေယာင္း တုိင္တုိ႔ကုိ ယူေဆာင္ခဲ့ၾက၏။ ယင္းပန္း၊ အေမႊးတိုင္၊ ဖေယာင္းတုိင္၊ ေသာက္ေတာ္ေရစသည္တုိ႔ကုိ ေဗာဓိပင္အနီးရွိ ပန္းတင္ခုံေပၚမွာ စီထားၾကသည္။
စာသင္ခန္းသုိ႔ မ၀င္မီ နံနက္ ၈-နာရီ ၃၀ မိနစ္မွာ ၾသ၀ါဒခံယူပြဲကုိ က်င္းပေသး၏။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အားလုံး ေဗာဓိပင္ေရွ႕မွာ စီတန္းၿပီး အတန္းလိုက္ ရပ္ၾကရ၏။ အလွည့္က်ျဖစ္သည့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ၁၀-ေယာက္၊ ၁၅-ေယာက္ခန္႔က အေမႊးတိုင္၊ ပန္းျခင္းတုိ႔ကုိ တန္းစီ ယူေဆာင္လာၿပီး ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတုိ႔အား တစ္ေယာက္ခ်င္း လက္ႏွင့္ ထိေစ၏။ ျပီးမွ ေဗာဓိပင္ရင္းရွိ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ေရွ႕မွာ ပူေဇာ္ၾကပါသည္။
ထုိသုိ႔ ဘုရားကုိ ပူေဇာ္ၿပီးေသာအခါမွသာ ေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံးေနသည့္ ရဟန္းတစ္ပါးပါးထံ ငါးပါးသီလကို ခံယူေဆာက္တည္ၾကပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရဟန္းေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ၾသ၀ါဒ စကားမ်ားကို ေျပာၾကားပါသည္။ (ယင္းၾသ၀ါဒခံယူသည့္ အခန္းအနားမွာ အခ်ိန္ ၄၅-မိနစ္ခန္႔ေလာက္ ၾကာ၏။) ၿပီးမွ စာသင္ခန္းအတြင္းသို႔ ၀င္၍ စာသင္ၾကရပါသည္။
ေန႔မြန္းတည့္ခါနီး ၁၁- နာရီအခ်ိန္မွာ အားလပ္ခ်ိန္ ၁၀-မိနစ္ခန္႔ အနားေပးျပီး ေပါင္မုန္႔၊ လက္ဘက္ရည္စေသာ မုန္႔ပဲသြားေရစာတုိ႔ကုိ ေ၀ငွပါသည္။ ထုိမုန္႔ပဲသြားေရစာမ်ားကုိ အလွဴရွင္ရွိလွ်င္ အလွဴရွင္က၊ အလွဴရွင္မရွိလွ်င္ ေက်ာင္း ထုိင္ဘုန္းႀကီးမ်ားက ေကၽြးေမြးၾကပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ စာသင္ခန္းသို႔ ျပန္၀င္ၾကၿပီး ေန႔လည္ ၁၂-နာရီ မိနစ္ ၃၀-အခ်ိန္က်မွ သင္ၾကားမႈအစီစဥ္အားလုံး ၿပီးဆုံးသြားပါသည္။
သင္တန္းၿပီးဆုံးခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားသည္ စာသင္ခန္းထဲမွပင္ ေဗာဓိပင္ရွိရာဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ေရွးဦးစြာ ေမတၱာပုိ႔၊ ထုိ႔ေနာက္မွ ေဗာဓိပင္ကို ပူေဇာ္ၾကရပါသည္။ ယင္းသုိ႔ ပူေဇာ္ၿပီးေသာအခါမွသာ စာသင္ခန္းတြင္းမွ အားလုံး ထြက္ခြါၾကရပါသည္။
ခုိင္မာသည့္ အေျခခံအုတ္ျမစ္
သိရီလကၤာရွိ ကေလးမ်ားသည္ ဤကဲ့သုိ႔ ဘုရားရွိခုိး၊ ၾသ၀ါဒခံယူ၊ ဗုဒၶစာေပမ်ားကို သင္ၾကရသည္မွာ တစ္ပတ္ မဟုတ္၊ တစ္လမဟုတ္၊ တစ္ႏွစ္ မဟုတ္၊ ႏွစ္ေပါင္း ၁၃- ႏွစ္။ ယင္းကဲ့သုိ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဗုဒၶတရားႏွင့္ ထိေတြ႕ေနၾကရကား ကေလးမ်ား၏ ဘာသာကုိခ်စ္တဲ့စိတ္ လူမ်ိဳးကုိခ်စ္တဲ့စိတ္မွာ ဦးေခါင္းထဲမွာ သံမိႈႏွက္သကဲ့သုိ႔ ဆြဲျမဲသြား ပါေတာ့သည္။ ဗုဒၶ၀ါဒ၏ အေျခခံ အုတ္ျမစ္မွာလည္း ခုိင္မာသြားပါေတာ့သည္။
ကေလးမ်ားသည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ဆရာမ်ား၏ ၾသ၀ါဒမ်ားကုိလည္း နာယူၾကရကား ဗုဒၶဘာသာ၀င္ က်င့္၀တ္ကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္၏။ ဗုဒၶ၀င္ကို သင္ၾကားထားၾကရကား ဘုရားျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ဘုရားေလာင္း စိတ္ဓာတ္ကုိလည္း ခေရေစ့တြင္းက် သိ၏။ သမုိင္းျဖစ္စဥ္တုိ႔ကုိလည္း မွတ္သားၾကရေသာေၾကာင့္ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာကိုလည္း ခ်စ္၏။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ကေလးသူငယ္မ်ား၏ ဘာသာေသြးကား ရဲရဲေတာက္ ေနေပၿပီ။ အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာသူမွ ဘာသာကူးေျပာင္းေအာင္ မစြမ္းႏုိင္ေတာ့ေပ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သီရိလကၤာ၌ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနဖူးေသာ ျမန္မာဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ဤကဲ့သို႔ ေျပာဖူးေလသည္။ ``သိရိလကၤာရွိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ကေလးသူငယ္မ်ားဟာ ဘာသာေျပာင္းတယ္ဆုိတာ မရွိဘူး မၾကးဘူးေသးဘူး၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ကေလး ဘ၀က စတင္ၿပီး အေျခခံ ဗုဒၶစာေပမ်ားကို စနစ္တက် သင္ယူခဲ့ရသည့္အတြက္ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕တန္ဖုိးကို ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ သိရွိေနၾကၿပီေလ၊ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဗုဒၶဘာသာကုိ ဘယ္ေသာအခါမွ ေက်ာမခုိင္းေတာ့´´တဲ့။
ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရကလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ဆန္းေဒးစကူးလ္သို႔ မျဖစ္မေန တက္ေရာက္ သင္ၾကားၾကရမည္ဟု စည္းမ်ဥ္းထုတ္ထား၏။ အလြန္ေကာင္းေသာ စည္းမ်ဥ္းတည္း။ ယင္းဆန္းေဒးစကူးလ္ကုိ ႏုိင္ငံ့အႀကီးအကဲ သမၼတတုိင္းက အားေပးၾကပါ၏။ ယခုလက္ရွိ သမၼတ Mahinda Rajapaksha က ပို၍ အားေပး၏။
ယင္းဆန္းေဒးစကူးလ္ ေအာင္လက္မွတ္ကုိလည္း အထူးဦးစားေပး၏။ အစုိးရ႐ုံးမ်ား၌ အလုပ္ေလွ်ာက္ သူတုိ႔သည္ ထုိဆန္းေဒးစကူးလ္ ေအာင္လက္မွတ္ကို ျပၾကရပါသည္။ အကယ္၍ မျပႏိုင္လွ်င္ အလုပ္ရရွိဖုိ႔ မလြယ္ကူေပ။ တခ်ိဳ႕ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီမ်ားသည္ပင္ ယင္းေအာင္လက္မွတ္မရွိလွ်င္ လုံး၀ လက္မခံေပ။ ဆန္းေဒးစကူးလ္ ေအာင္လက္မွတ္မွာ ဤမွ်ေလာက္ အေရးပါလွပါသည္။
လွည္း၀င္႐ုိးသံ တညံညံ၊ ဓမၼစကူးလ္ေပါင္း
``လွည္း၀င္႐ုိးသံ တညံညံ ပုဂံဘုရားေပါင္း``ဟုေၾကြးေၾကာ္ေနသည့္ အမိျမန္မာျပည္ႀကီး၌ စနစ္တက် ပုိ႔ခ်ေနေသာ ဓမၼသင္တန္းေက်ာင္းမ်ား မည္မွ်ေလာက္ရွိသနည္း၊ အကဲခတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ား၌ ရက္တုိသင္တန္းေက်ာင္းမ်ားကေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိေပသည္။ သို႔ေသာ္ ရက္ရွည္သင္တန္းေက်ာင္းမ်ားကား နည္းပါးလွ၏။ ယင္းသုိ႔နည္းပါးလွသည့္အတြက္ တခ်ိဳ႕ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ရင္ေသြးငယ္မ်ားသည္ ဘာသာေရး အေျခခံ အားနည္းၾကရကား ဘာသာျခားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ဘာသာျခားဘက္သုိ႔ ကူးေျပာင္းသြားၾကသည္ကုိ ၀မ္းနည္းစြာ ေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါသည္။
ေစတီပုထုိးမ်ား၌ ေညာင္ပင္ေပါက္လွ်င္ ေစတီပုထိုးမ်ား ၿပိဳပ်က္ၾကသကဲ့သုိ႔ မိမိတို႔ျမန္မာ ျပည္ႀကီး၌ ဘာသာ ျခားမ်ား တိုးပြားလာလွ်င္ ေစတီပုထုိးမ်ား မ်က္ႏွာေတာ္ ညွဳိးေတာ္မူရမည့္အေျခ အေနႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရေပမည္။ ဤျဖစ္စဥ္ကို အစဥ္ေတြးလ်က္ ယခုအခ်ိန္မွစၿပီး ဓမၼသင္တန္းေက်ာင္း (သို႔မဟုတ္) ဓမၼစကူးလ္မ်ားကုိ မိမိတို႔ တတ္စြမ္းသမွ် ဖြင့္လွစ္ တည္ေထာင္သင့္လွေပသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္ ကိန္းေအာင္းေနသည့္ ဒကာႀကီး တစ္ေယာက္က ``တပည့္ေတာ္တုိ႔ရပ္ကြက္မွာ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုံးက ဗုဒၶဘာသာ၀င္က ရာခုိင္းႏႈန္း ၈၀- ေလာက္ ရွိတယ္၊ အခုၾကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္က ရာခုိင္းႏႈန္း ၃၀-ေလာက္ပဲ ရွိၿပီး ဘာသာျခားေတြက ပုိမ်ားေနတယ္ဘုရား``ဟု မိမိကုိ ေလွ်ာက္ထားဖူးပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး၌ ဤကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေနေသာ ရက္ကြက္မ်ား မည္၍မည္မွ်ေလာက္ ရွိေနဦးမည္မသိ။ ေသခ်ာမႈရွိသည္ကေတာ့ ဘာသာျခားမ်ား တုိးပြားလာေနျခင္းပင္တည္း။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤအခ်က္ကိုေကာင္းေကာင္းသိရကား ျမန္မာျပည္အနာဂတ္အေရးကို ေသြးေအးေအး မေနတတ္သည့္ အမရပူရၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္ႀကီးက ဤကဲ့သုိ႔ မွာတမ္းေတာ္ ေျခြခဲ့ပါသည္။
`` ဒို႔ေျမဌာနီ ေရွးခါဆီ၀ယ္၊ မေထရ္အေပါင္း၊ စံရာေက်ာင္းမွ၊ ၿငိမ့္ေညာင္းသာယာ၊ မိန္႔အာဏာ ကုိ၊ ရပ္ရြာလူမ်ား၊ လြန္ေလးစားခဲ့၊ ခုကားသုိ႔ႏွယ္၊ မဟုတ္ကြယ္၍၊ နယ္ပယ္ေပါက္ဖြား၊ အမ်ိဳးသားတုိ႔၊ ဘုန္းဘုရား ေက်ာင္းတြင္၊ စာမသင္ေတာ့။
ဤသည့္တုိင္းသာ၊ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလွ်င္၊ ျမန္မာတုိင္းဖြား၊ အမ်ိဳးသားတုိ႔၊ ဘုရားကုိစြန္႔၊ တရားစြန္႔ ၍၊ စြန္႔လိမ့္မွန္စြာ၊ ျမတ္သံဃာတည္း၊ သုိ႔အတြက္မ်ားျပား၊ ဘုန္းဘုရားတုိ႔၊ တရားကိုယ္က်င့္၊ လုံေအာင္က်င့္၍၊ မလင့္ေစရ၊ ကိုယ့္ေဒသ၌၊ သိပၸ၀ိဇၨာ၊ ျပသင့္ရာကုိ၊ ေကာင္းစြာပုိင္ပုိင္၊ ျပသႏုိင္မွ၊ ဘုန္းလႈိင္ေဟာျပ၊ ၾသ၀ါဒကုိ၊ စိတ္ကၾကည္ျဖဴ၊ လိုက္နာယူလ်က္၊ ကိုယ္မူႏႈတ္ေျပာင္း၊ စိတ္လည္း ေကာင္း၍၊ ေနာက္ေႏွာင္းသာသနာ၊ ျပည္ျမန္မာသည္၊ ရွည္ၾကာေနသုိ႔၊ ထြန္းမည္ကုိ႔´´။
အၾကင္အခါ၌ ျမန္မာျပည္အ၀ွမ္းမွာ ``လွည္း၀င္႐ုိးသံ တညံညံ၊ ဓမၼစကူးလ္ေပါင္း´´ဟု ေၾကြးေၾကာ္ႏုိင္၏။ ထုိအခါ၌ နတ္ရြာစံသြားေလၿပီျဖစ္ေသာ ဘုရင္မင္းျမတ္ အေနာ္ရထာက အထက္ေကာင္းကင္ယံ နတ္ျပည္မွတဆင့္ ျဗဟၼာ့ျပည္တုိင္ေအာင္ ``အုိသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ ျမန္္မာျပည္ႀကီးကို ၾကည့္ၾကကုန္ေလာ၊ အရွင္အရဟံရဲ႕ၾသ၀ါဒကုိခံယူၿပီး ငါကုိယ္ေတာ္တုိင္ ခ်ခဲ့တဲ့ ဓမၼအုတ္ျမစ္ေပၚမွာ ရဟန္းရွင္လူျပည္သူမ်ားဟာ ႀကီးမားေသာ ဓမၼအေဆာက္အဦးႀကီးကုိ အဆင့္ဆင့္ တည္ေဆာက္ေနၾကတယ္ကြယ္၊ ငါကုိယ္ေတာ္ အားရေက်နပ္လွပါဘိ၊ ဒါမွ ဒုိ႔တုိင္း ဒုိ႔ျပည္၊ ဒုိ႔ျမန္္မာျပည္ ျဖစ္ေပသကြယ္``ဟု အားရပါးရ ေကာင္းခ်ီးႏုေမာ္ သာဓုေခၚေနမည္မွာ ေျမႀကီး လက္ခတ္ မလြဲသာတည္း။
အရွင္ေဒ၀ိႏၵာဘိ၀ံသ
သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္
(၀၁၊ ၀၆၊ ၂၀၀၉)
(မိမိသည္ ဤေဆာင္းပါးကို ကိုလံဘုိျမိဳ႕ SriJayatiladaramayaေက်ာင္းမွ သီရိလကၤာႏုိင္ငံသား အရွင္ဓမၼနႏၵကို ေမးျမန္း၍လည္းေကာင္း၊ http://en.wikipedia.org/ wiki/ Buddhism_in _Sri_Lanka/ ႏွင့္ http://www.bps.lk/wheels_library/wh_281.html#_Toc159679743 ဟူေသာ Website ကုိ ၾကည့္၍လည္းေကာင္း မွတ္တမ္းတင္ ေရးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤေဆာင္းပါးကုိ မည္သည့္စာေစာင္ မဂၢဇင္း၌မဆုိ ထည့္ႏုိင္ပါသည္။)
Monday, June 22, 2009
ယခင္ ဓမၼစကူးလ္ႏွင့္ ယခု ဆန္းေဒးစကူးလ္
Sunday, June 21, 2009
ျမတ္ဗုဒၶ၏တရားသည္ တုိးတက္ျခင္းကုိ ပိတ္ဆုိ႔ပါသလား
21th June, 2009
မိမိစိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိမွ ေမ့လုိ႔မရေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိ၏။ `` အရွင္ဘုရား ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ ဆင္းရဲတာဟာ တုိးတက္ႀကီးပြားလုိတဲ့ ဆႏၵနည္းလုိ႔ပါဘုရား၊ ဘာေၾကာင့္အဲဒီလုိျဖစ္ရသလဲလုိ႔ စဥ္းစား လုိက္ေတာ့ `ပစၥည္းဥစၥာဆုိတာ ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္မပါဘူး၊ ကိုယ့္ေနာက္ပါမွာက တရားပဲ၊ ဘ၀ဆုိတာ အႏွစ္ရွာလုိ႔မရဘူး၊ အကာသက္သက္ပါ၊ ဘယ္ဟာမွ အၿမဲမရွိ၊ ခ်မ္းသာတဲ့လူလဲ ေသရမွာပဲ၊ ပညာတတ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလဲ ေသရမွာပဲ´စတဲ့ တရားေတြေၾကာင့္ပါ၊ ဒီတရားေတြကို နာေနရေတာ့ လူေတြဟာ စိတ္ဓာတ္ တက္ၾကြမလာပဲ တုိးတက္ႀကီးပြားလုိတဲ့ ဆႏၵနည္းသြားၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ဆင္းရဲ ၾကတာ ဘုရား´´ဟူေသာစကားပင္တည္း။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္က ေလွ်ာက္ေသာစကား ျဖစ္၏။ မိမိစိတ္ထဲမွာ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားသြားပါေတာ့၏။ ``ဟာ ဒုကၡပဲ၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕တရားေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ဆင္းရဲေနတယ္ ဆုိပါလား၊ ဘုရားျမတ္စြာရဲ႕တရားဟာ လူေတြကုိ စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္လုပ္ေနသလုိ ျဖစ္ေနသတဲ့၊ ဘုရား ဘုရား´´ဟု ၿငီးတြားမိေတာ့သည္။ ထုိသူသည္ ဗုဒၶဘာသာကို ကုိးကြယ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ယင္းကဲ့သုိ႔ ေျပာျခင္းသည္ ဘုရားျမတ္စြာကုိ မၾကည္ညိဳေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ေပ။ ဘုရားျမတ္စြာအေၾကာင္းကုိ ခေရေစ့ တြင္းက် မသိရွိေသာေၾကာင့္တည္း။
``၀ီရိယ၀ေတာ ကိ ံ နာမ ကမၼံ နသိဇၩတိ- ၀ီရိယရွိလွ်င္ မည္သူ႕အဘိဓာန္မွာျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္ႏုိင္ဆုိေသာ ေ၀ါဟာရမရွိ။ အ႐ုိးေၾကေၾက အေရခန္းခန္း ႀကိဳးစားသူတုိ႔သည္ ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္ျမင္မႈသရဖူကို ဆြတ္ခူးႏုိင္ေပ၏´´ စသည္အားျဖင့္ ေဟာထားေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏တရားမ်ား ရွိေပသည္သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရား ျမတ္စြာ၏ တရားေတာ္သည္ ေလာကီဘက္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကုတၱရာဘက္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႀကီးပြားတုိးတက္ ဖုိ႔အတြက္ အားေပးေသာ တရားမ်ားျဖစ္ပါသည္။
သူေ႒းသား သိဂၤါလကို ဆုံးမထားသည့္ မိဘက်င့္၀တ္၊ သားသမီးက်င့္၀တ္၊ ဆရာ့က်င့္၀တ္၊ တပည့္ က်င့္၀တ္စေသာ ဘုရားျမတ္စြာ၏ အဆုံးအမမ်ားကုိသာ တစ္ကမၻာလုံး လုိက္နာၾကမည္ဆုိလွ်င္ ယေန႔ ႏုိင္ငံတကာ ျပႆနာေပါင္းစုံကို ဒုိင္ခံေျဖရွင္းေပးေနရေသာ ``ကမၻာ့ကုလသမဂၢ႒ာနခ်ဳပ္´´ေတာင္ လုိမည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။
အမွန္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ႀကီးပြားတုိးတက္မႈနည္းျခင္းသည္ အျမင္မက်ယ္ျခင္း၊ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ကူညီ႐ုိင္းပင္းမႈနည္းျခင္း၊ ေအးတိေအးစက္ေနတတ္ျခင္း၊ လူမ်ိဳးျခား ဘာသာျခားတုိ႔၏ ညီၫြတ္မႈကို အတု မယူျခင္းစသည္တုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ႏုိင္ငံရပ္ျခားတုိင္းျပည္၌ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္က ``တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြက အလုပ္တူရင္ ျငဴဆူတယ္ဘုရား။ မနာလုိ၀န္တုိျဖစ္တယ္။ အဆင္ေျပတာကုိ ၀မ္းမသာႏုိင္ဘူး။ အခ်င္းခ်င္း ရာထူး ဂုဏ္ယွဥ္ခ်င္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူကလည္း ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ႏွိမ္ခ်င္ တယ္။ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္ေတြက တပည့္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ႏွလုံးသားကုိ လွဳိက္စားေနပါတယ္၊ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္ျဖစ္ေနၿပီး ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလုိေအာက္တန္းက်တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ မသိပါဘူးဘုရား´´ဟု ျမန္မာလူမ်ိဳး မ်ားကို အားမလုိအားမရျဖစ္ရေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားဖူး၏။
ယင္းသုိ႔ကူညီမႈ ႐ုိင္းပင္းမႈ စည္းလုံးမႈ ညီညြတ္မႈမရွိေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးေစ်းကြက္မ်ားကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔က ဦးမေဆာင္ႏုိင္ၾကေတာ့ေပ။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတုိ႕၏ အခ်က္အျခာက်သည့္ေနရာမ်ားမ်ား၌ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔ ပိုင္ဆုိင္ေသာ စားေသာက္ဆုိင္ႀကီးမ်ား၊ ကုန္တုိက္ႀကီးမ်ား၊ အေဆာက္အဦးမ်ားကို ေတြ႔ဖုိ႔ ခဲယဥ္းလွေပသည္။
ျဖစ္သင့္တဲ့ေလာဘ
ႀကီးပြားတုိးတက္ခ်င္ေသာ ဆႏၵျဖင့္ စီးပြားေရးလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ေလာဘျဖစ္သည္မွာ မွန္ေပ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေလာဘျဖစ္တုိင္း ဒုစ႐ုိက္ဟု ေျပာလုိ႔မရေပ။ ေလာဘသည္ ၂-မ်ိဳးရွိေပသည္။ တရားေသာေလာဘႏွင့္ မတရား ေသာ ေလာဘတုိ႔တည္း။ အမ်ားအတြက္ (မိသားစု၊ ရပ္ရြာ၊ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာအတြက္) ရည္ရြယ္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္လွ်င္ ``တရားေသာေလာဘ´´ ျဖစ္၏။ (ေသ၀ိတဗၺတဏွာ-ဟုေခၚ၏)။ ဆုိလုိ သည္ကား ယင္းေလာဘေၾကာင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်း တေပြ႕တပိုက္ႀကီး ရႏုိင္ျခင္းပင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တရားေသာ ေလာဘသည္ ျဖစ္သင့္ေသာေလာဘတည္း။
မိမိမွာ ပစၥည္းဥစၥာ မ်ားမ်ားရွိလွ်င္ စာသင္ေက်ာင္းပဲ ေဆာက္ေဆာက္၊ ေရတြင္းေရကန္ပဲ တူးတူး၊ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကိုပဲ ေထာက္ပံ့ေထာက္ပံ့၊ ေဆး႐ုံကုိပဲလွဴလွဴ မိမိႀကိဳက္သည့္ကုသုိလ္ကုိ လုပ္ႏုိင္ေပသည္။ မိမိလုပ္ခ်င္သည့္ ဘာသာေရး လူမႈေရးလုပ္ငန္းမွန္သမွ်ကုိလည္း လုပ္ႏုိင္၏။ အူမေတာင့္မွ သီလ ေစာင့္ႏိုင္ သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ေက်ာင္းဒကာႀကီး အနာထပိဏ္ ေက်ာင္းအမႀကီး ၀ိသာခါတုိ႔ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးေဆာက္လုပ္ၿပီး သာသနာျပဳႏုိင္ျခင္းသည္ ဓနဥစၥာၾကြယ္၀ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ဘုရင္မင္းျမတ္အေနာ္ရထာသည္သည္ ႏုိင္ငံ ေတာ္ႀကီးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲခဲ့၏။ ဘုရားပုထုိးမ်ားတည္ခဲ့၏။ ဆည္ေျမာင္းတာတမံမ်ားကုိ ေဆာက္လုပ္၏။ ေရွး အေခၚ ပိဋကတ္တုိက္ ၊ ယခုေခတ္အေခၚ စာၾကည့္တုိက္မ်ားကိုလည္း တည္ေဆာက္ခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ``စာၾကည့္တုိက္အစ ပိဋကတ္တုိက္က´´ဟုပင္ ေျပာႏိုင္ပါ၏။ ယင္းသုိ႔ တုိင္းက်ိဳးျပည္ျပဳအလုပ္မ်ားကို လုပ္ႏုိင္ ျခင္းသည္ တန္ခုိးၾသဇာ ၾကီးမားေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
ယင္းတန္ခုိးၾသဇာ၊ ဓနဥစၥာတုိ႔သည္ကား တန္ဖုိးရွိရွိ အသုံးခ်တတ္လွ်င္ နိဗၺာန္ဆိပ္ကူးတံတားပင္ တည္း။ ဦးအနာထပိဏ္၊ ေဒၚ၀ိသာခါ၊ ဘုရင္အေနာ္ရထာတုိ႔ကား တန္ခုိးၾသဇာ၊ ဓနဥစၥာတုိ႔ျဖင့္ နတ္ရြာ နိဗၺာန္သုိ႔ တက္လွမ္း သြားၾကကုန္ၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တန္ခုိးၾသဇာ၊ ဓနဥစၥာတုိ႔ကုိ ရရွိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္လွပါသည္။ တတ္ႏုိင္သူမ်ားအေနျဖင့္ တိုက္ ၁-လုံးကေန တုိက္ ၁၀-လုံး ၁၅-လုံးျဖစ္ေအာင္၊ ကား ၁-စီးကေန ကား ၁၀-စီး ၁၅-စီးပုိင္ေအာင္ စီးပြားေရးလုပ္ၾကစမ္းပါ။ မိမိတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ခ်မ္းသာေသာ သူေ႒းသူၾကြယ္ျဖစ္ေနလွ်င္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔အေနျဖင့္ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူသင့္ေပသည္။
ေျမြေပြး၏ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ေရာက္သြားသည့္ မုိးေရစက္သည္ အဆိပ္ျဖစ္သြားေသာ္လည္း မုတ္ေကာင္၏ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ ေရာက္သြားေသာ မုိးေရစက္သည္ကား ပုလဲျဖစ္သြားေပသည္။ မုိးေရစက္ျခင္းတူေသာ္လည္း တန္ဖုိးျခင္း မတူေတာ့။
ေလာကႀကီးသည္ ေျခြမွ ရံ၏။ မေျခြလွ်င္ မရံေပ။ မွန္၏။ တခ်ိဳ႕ဆင္းရဲေသာဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္ ဘာသာျခားတုိ႔က ဓနဥစၥာမ်ားျဖင့္ ေထာက္ပံ့ၾကေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ေက်ာခုိင္းသြားေတာ့သည္။ အဘယ္သုိ႔ ကာကြယ္မည္နည္း။ တန္ခုိးၾသဇာ၊ ဓနဥစၥာတုိ႔သာရွိလွ်င္ ယင္းမိသားစုမ်ားကို စားနပ္ရိကၡာ တုိ႔ျဖင့္ေထာက္ပံ့ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ထဲသုိ႔ေရာက္ေအာင္ ျပန္ၿပီးစည္း႐ုံးႏုိင္ေပမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရင္းအႏွီး ေတာင့္တင္းေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔သည္ စက္႐ုံအလုပ္႐ုံ၊ ကုန္တုိက္စသည္မ်ားကို တည္ေထာင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္လွေပသည္။ ဓနဥစၥာတုိ႔ရွိမွသာလွ်င္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးမ်ားကုိ ေထာက္ပ႔ံႏုိင္မည္မဟုတ္ပါေလာ။
တစ္က်ပ္ႏွင့္တစ္ရာ ဘယ္ဟာကုိ ယူမွာလဲ
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အေလာင္းေတာ္ဘ၀မွစ၍ ဘုရားျဖစ္သည့္တုိင္ေအာင္ ကိုယ့္အမ်ိဳး၏ အက်ိဳး စီးပြားကို လုပ္ခဲ့ပါသည္။ အေလာင္းေတာ္ဘ၀က ကုိယ့္အမ်ိဳးကို ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္သူမ်ားအား ကာကြယ္ေသာ အားျဖင့္ တုိက္ခုိက္ေခ်မႈန္းခဲ့သည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ ကိုယ့္အမ်ိဳးကုိ ေစာ္ကားသူမ်ားကုိ မိမိႏွင့္ မဆုိင္ပါဘူးဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ ဦးေခါင္းငုံ႔ မခံခဲ့ေပ။ တစုံတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လူသူေလးပါး ဒုကၡေရာက္ေနလွ်င္ ထုိတစုံတစ္ေယာက္ကုိ ေနာက္ေနာင္ေရွာင္ၾကဥ္ေအာင္ တရားေသာနည္းျဖင့္ တုန္႔ျပန္ခဲ့ေပသည္သာ။
``ခႏၱီ-သည္းခံရမည္´´ဟုဆုိေသာ္လည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ က်င့္သုံးတတ္ဖုိ႔လုိအပ္လွ၏။ တုိင္းတစ္ပါး သား လူမ်ိဳးျခား တစ္ေယာက္က ျမန္မာ့တုိင္းရင္းသားမိန္းကေလးမ်ားကုိ မတရားသျဖင့္ေႏွာက္ယွက္ေနလွ်င္ လက္ပုိက္ၾကည့္ေန၍ မျဖစ္ေပ။ ေနာက္ေနာင္မေႏွာက္ယွက္ေအာင္ ေရွးဦးစြာ ေျပေျပလည္လည္ ေျပာဆုိရ ေပမည္။ အကယ္၍ မရခဲ့လွ်င္ ဖုိးသူေတာ္ေမတၱာပုိ႔နည္းျဖင့္ ပုိ႔သင့္က ပုိ႔ရေပမည္။
တခါက ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ဖုိးသူေတာ္ႏွင့္ ခရီးသြားရာ၀ယ္ လမ္းခုလတ္၌ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီးတစ္ေကာင္ ႏွင့္ ပက္ပင္းတုိးမိ၏။ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီးက ခတ္မည့္အမူအရာျဖင့္ေျပးလာရာ ဘုန္းႀကီးက ``ခ်မ္းသာပါေစ´´ဟု ေမတၱာပုိ႔ေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီးက ေနာက္မဆုတ္ပဲ ေျပးၿမဲေျပးလာသျဖင့္ ဖိုးသူေတာ္က အုတ္ခဲက်ိဳးျဖင့္ ၂-ခ်က္ေလာက္ ထုလုိက္ရာ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီး ထြက္ေျပးရွာေလေတာ့သည္။ ထုိအခါ ဆရာျဖစ္သူဘုန္းေတာ္ႀကီးက ``သူေတာ္ေရ မင္းေမတၱာက ငါ့ေမတၱာထက္ ပုိစြမ္းတယ္ကြ´´ဟု ၀မ္းပန္းတသာ မိန္႔ေတာ္မူေလသတတ္။ ဤကား ဖုိးသူေတာ္ေမတၱာပုိ႔နည္းတည္း။
ဖုိးသူေတာ္က ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီးကို အုတ္ခဲက်ိဳးျဖင့္ ဆုံးမလုိက္ရျခင္းသည္ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီးကို ဒုကၡေရာက္ေစ လုိေသာ ေၾကာင့္မဟုတ္၊ ဆရာဘုန္းႀကီးကို ၾကည္ညိဳေလးစားေသာေၾကာင့္တည္း။ မည္သည့္အရာမဆုိ တစ္ခုခုကုိ ေရြးခ်ယ္ရေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ တန္ဖိုးရွိသည့္အရာကိုသာ ေရြးခ်ယ္ရသည္မွာ သဘာ၀တည္း။ ယင္း သဘာ၀တရားကုိပင္ ``ဓမၼ´´ဟုေခၚသည္မဟုတ္ပါေလာ။
မတရားေလာဘဆုိတာ
မတရားေလာဘဆိုသည္မွာ အတင္းအဓမၼလုိခ်င္ေသာ စိတ္၊ သူမ်ားဆီက ေငြကုိ အေခ်ာင္လုိခ်င္ေသာ စိတ္၊ လုယက္တုိက္ခုိက္ၿပီး လုိခ်င္ေသာစိတ္မ်ားပင္တည္း။ ကမၻာမွာ အစဆုံးျဖစ္ေသာ မေကာင္းမႈဒုစ႐ုိက္မွာ အဒိႏၷာဒါန ( ခုိးယူျခင္း)ပင္ ျဖစ္၏။ မတရားေလာဘကုိ အေျခခံ၍ျဖစ္ေသာ ဒုစ႐ုိက္တည္း။
ကမၻာဦးလူမ်ားသည္ စားနပ္ရိကၡာအတြက္ ကုိယ့္လယ္ႏွင့္ကုိယ္ အသီးသီး စပါးစုိက္ပ်ိဳးၾက၏။ အစပိုင္း မွာ မည္သည့္ျပႆနာမွ မျဖစ္။ ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာသည့္အခါ အေခ်ာင္သမားမ်ားက စပါးမ်ားကို ခုိးၾက ေတာ့၏။ ယင္းေလာဘကား မတရားေလာဘတည္း။ သုိ႔ႏွင့္ လူအမ်ားသည္ သမာသမတ္က်ေသာ လူ တစ္ေယာက္ကို ေခါင္းေဆာင္ခန္႔ၿပီး ``မင္း´´ဟု သမုတ္ကာ ရပ္ရြာနယ္ပယ္ကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းဖုိ႔အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ ခုိင္း၏။ သူခုိးဓားျပမ်ားကုိ တုိက္ခုိက္ေခ်မႈန္းဖုိ႔အတြက္ (သုိ႔မဟုတ္) မတရားေလာဘသမားမ်ားကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ ေပးဖုိ႔အတြက္ မင္းဆုိသည္မွာ ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္ေပသည္။
တလြဲဆံပင္ေကာင္း
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔သည္ `` ဒီေလာက္ရွိရင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ ကိုယ့္မိသားစု တစ္သက္စားလုိ႔ မကုန္ဘူး၊ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ခ်မ္းသာေတာ့ေကာ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္မပါဘူး´´ဟု စသျဖင့္ ေလာဘနည္းသလုိလုိ၊ ေရာင့္ရဲသလုိလုိနဲ႔ ေျပာတတ္ၾက၏။ တလြဲဆန္ပင္ေကာင္းျခင္းပင္တည္း။ အမွန္ကား ဤကဲ့သုိ႔ေျပာျခင္းသည္ ေလာဘနည္းျခင္းေၾကာင့္မဟုတ္၊ အမ်ိဳး ဘာသာကို အားမေပးလုိျခင္း၊ ဇြဲမရွိျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ကိုယ့္မိသားစုတစ္သက္ စားမကုန္ေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာေနလွ်င္ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ားကုိ ေပးကမ္းႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထုိထက္မက ခ်မ္းသာေနလွ်င္ တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးကို ေထာက္ပံ ႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ဘုရားျမတ္စြာက ``ေရာင့္ရဲရမည္၊ တင္းတိမ္ရမည္´´ဟု ေဟာျခင္းသည္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကုိ မရွာရဟု ေျပာလုိသည္မဟုတ္ေပ။ တခါတရံ မတရားေလာဘႀကီးသည့္အခါ ``တုတ္ႏွင့္ပစ္လုိ႔ရရ၊ ခဲႏွင့္ပစ္လုိ႔ရရ၊ ရဖုိ႔သာအဓိက´´ဟု ဆုိၿပီး ဒုစ႐ုိက္မ်ိဳးစုံ လုပ္ေတာ့၏။ လုယက္ျခင္း၊ ခုိး၀ွက္ျခင္း၊ ေခ်ာက္တြန္းျခင္း၊ တစ္ပတ္ ႐ုိက္ျခင္းစသည္တုိ႔ကား မတရား ေလာဘေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ယင္းကဲ့သုိ႔ေသာ မတရားေလာဘမ်ားကို ထိန္းေပးဖုိ႔အတြက္ ဘုရားျမတ္စြာက ``ရွိတာေလးႏွင့္ ေက်နပ္ရမယ္၊ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးဥစၥာပါပဲ´´ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္းျဖစ္ ေပသည္။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း မ်ားကုိ မလုပ္ဖုိ႔အတြက္ ေဟာေတာ္မူျခင္းမဟုတ္။
တခ်ိဳ႕လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကား လူ႔ဘ၀ႀကီးကုိ ၿငီးေငြ႔သည့္အတြက္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို မလုပ္ခ်င္ သေယာင္ေယာင္၊ ၃၁-ဘုံလုံးသည္ ဒုကၡသစၥာျဖစ္သည့္အတြက္ နိဗၺာန္တစ္ဘက္ကမ္းကိုပဲ အခုခ်က္ခ်င္း ကူးေတာ့မည့္ေယာင္ေယာင္ သံေ၀ဂတရားရေနသည့္ ေယာဂီသူေတာ္စင္ကဲ့သုိ႔ ေျပာတတ္ၾကေသး၏။ ထုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ား တရားရိပ္သာကိုသြားၿပီး တရားအားထုတ္ေသာအခါ ၂-ရက္ေလာက္ အားထုတ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာ ေတာ့၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ``က်န္းမာေရးကလည္း မေကာင္းဘူး၊ ဒီေတာ့ စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္ မပါေတာ့ ဘယ္ အားထုတ္လုိ႔ ေကာင္းေတာ့မွာလဲ၊ တရားျပဆရာကလဲ အေတြ႕အႀကဳံႏုေသးေတာ့ တရား နာရတာက အားမရပါဘူးေပါ့ကြာ´´ဟု စသျဖင့္ ဆင္ေျခအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးၿပီး ကိုယ့္အျပစ္ကုိ သူမ်ားေပၚပုံခ် ေလ ေတာ့သတည္း။
အမွန္ကား အေပၚယံအသိေလးကုိ တကယ့္``သံေ၀ဂတရား´´ဟု ထင္ေနျခင္းပင္တည္း။ ယင္းသုိ႔ ထင္ျခင္းသည္လည္း ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ လိမ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ သူမ်ားအလိမ္မခံရဖုိ႔ထက္ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ အလိမ္ မခံရေအာင္ သတိျပဳသင့္၏။
ေက်ာင္းဒကာႀကီးအနာထပိဏ္၊ ေက်ာင္းအမႀကီး ၀ိသာခါတုိ႔သည္ ေသာတာပန္ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ကိုယ္ပုိင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ရွိၾကေပသည္သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကီလူသားမွန္သမွ် စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကုိ မျဖစ္မေန ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။
``ေအာက္ကလိအာ´´ မျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳ
ဘက္ေပါင္းစုံကေန မၾကည့္ဘဲ တစ္ဖက္သတ္ၾကည့္ေနရင္ေတာ့ အျမင္မွန္ကုိ ရႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။ အျမင္မွန္ကုိ မရလွ်င္ လူ႕ဘ၀ႀကီးကုိ ၿငီးေငြ႕သလုိလုိ၊ စိပ္ပုတီးႏွင့္ရိပ္ႀကီးခုိေတာ့မွာလုိလုိႏွင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း မ်ားကို မလုပ္ဘဲေနလွ်င္ ေလာကီအက်ိဳးလည္း မရ၊ ေလာကုတၱရာအက်ိဳးလည္း မရဘဲ ကီမဟုတ္ ကုတ္မဟုတ္၊ မိေနာက္မက် ဖေနာက္မမီ၊ ``ေအာက္ကလိအာ´´ ျဖစ္သြားမွာ စုိးရေပသည္။ (ၾကက္တြန္သံလည္းမဟုတ္၊ က်ီးတြန္သံလည္းမဟုတ္သည္ကုိ ေအာက္ကလိအာဟု ေခၚ၏။)
လူမွန္လွ်င္ လူ႔အလုပ္ကုိ လုပ္ရမည္။ ဘုန္းႀကီးမွန္လွ်င္လည္း ဘုန္းႀကီအလုပ္ကုိ လုပ္ရမည္။ လူျဖစ္ ပါလ်က္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကဲ့သုိ႔ စီးပြားေရးအလုပ္မ်ားကို မလုပ္ဘဲပစ္ထားလွ်င္ (သို႔မဟုတ္) စီးပြားေရး လုပ္ငန္း မ်ားကို လုပ္ေသာ္လည္း စိတ္ပါ၀င္စားမႈ မရွိလွ်င္ လူ႕တာ၀န္ ပ်က္ကြက္ျခင္းပင္တည္း။ ယင္းသုိ႔ ပ်က္ကြက္ လွ်င္ သူ႔ မိသားစု နစ္နာပါေတာ့သည္။
``အလုပ္လုပ္ရင္ လုပ္၊ အလုပ္မလုပ္ရင္ ေသတာက ေကာင္းတယ္´´ဟူေသာ စကားပုံတစ္ခု ရွိ၏။ အသက္ရွင္သန္ေနတုန္းမွာ ေငြမ်ားမ်ားရရွိေအာင္ အလုပ္လုပ္ရမည္ ဟု ဆုိလုိျခင္းပင္တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေျပာ ၾကသည္ထင္၏။ ``ေငြသည္ ဒုတိယဘုရား´´ဟူသတတ္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားျမတ္စြာက ပစၥဳပၸန္ခ်မ္းးသာေရးကုိအလုိရွိသူမ်ားအတြက္ `` ဥ႒ာန- မည္သည့္ အလုပ္ကုိပဲ လုပ္လုပ္ ငုတ္မိသဲတုိင္ တက္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္ဆုိတဲ့ ေနာက္မဆုတ္တမ္းစိတ္ဓာတ္ ရွိရမည္၊ အာရကၡ- ၾကြက္ေသတစ္ခု အရင္းျပဳဆုိသကဲ့သုိ႔ အေလအလြင့္မရွိေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမည္၊ ကလ်ာဏမိတၱ- ေစ်းကြက္ခ်ဲ႕ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ တစ္ရြာတစ္က်ီ ေဆာက္ရမည္၊ သမဇီ၀ိတ- စီမံခန္႔ခြဲမႈ စာရင္းအင္းပညာကုိ ကၽြမ္း က်င္ရမည္´´ ဟု သမၸဒါတရား ၄-ပါး ကုိ မိန္႔ေတာ္မူျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ဤကဲ့သို႔ ႀကီးပြားေရးတရားမ်ားကုိ သတိမထားမိၾကသူမ်ားက ``ဘုရားျမတ္စြာ၏တရားသည္ ႀကီးပြား တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ ပိတ္ဆုိ႔သည့္တရား´´ဟု ထင္ျမင္ကုန္ေတာ့သည္။
ဤအခ်က္ကို မိမိတို႔ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားသိရွိနားလည္ထားဖုိ႔ လိုအပ္လွ၏။ သုိ႔မွသာလွ်င္ ``ဘယ္လုိေနရာမ်ိဳးမွာ ဘယ္လုိတရားမ်ိဳးကုိ ေဟာသင့္တယ္´´ဆုိသည္ကုိ နားလည္မည္ျဖစ္ေပသည္။ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ သိရွိနားလည္ဖုိ႔ အေရးႀကီးလွ၏။ မဂၤလာဦးဆြမ္းေကၽြးမွာ ညီေတာ္ မင္းနန္ခၽြတ္ခန္းကို ေဟာလုိ႔ မျဖစ္။ လင့္က်င့္၀တ္၊ မယားက်င့္၀တ္တရားမ်ိဳးကို ေဟာရေပမည္။ ေလာကီႀကီးပြားေရး တရားမ်ားကုိလည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ေဟာဖုိ႔၊ ေျပာဖုိ႔၊ ေရးဖို႔ လုိအပ္ေပသည္။
တခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္မ်ားသည္ ``တရားအားထုတ္ခ်င္သလား၊ ဘုန္းႀကီး၀တ္မွ ေကာင္းမွာေပါ့၊ ဘုန္းႀကီး မ၀တ္ႏိုင္ဘူးလား၊ မိသားစု သံေယာဇဥ္ေတြကို ျဖတ္လုိက္စမ္းပါ၊ ဒါဆုိရင္ ၀တ္ႏိုင္ပါတယ္´´ဟု စသျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူၾက၏။ တခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ားမွာ ေရွာင္လႊဲ၍ မရႏုိင္ေသာတာ၀န္မ်ား ရွိေနၾကရကား တရားအားထုတ္ ခ်င္သည့္ လူတုိင္းကို ဘုန္းႀကီး၀တ္ခုိင္းလုိ႔ မျဖစ္ေပ။ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ႏွင့္ တရားအားထုတ္ လွ်င္လည္း တရားထူးမ်ား ရႏုိင္ေပသည္သာ။
သာ၀တၳိၿမိဳ႕ႀကီး၌ လူဦးေရ သန္း ၇၀-ရွိရာ သန္း ၅၀-မွာ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ဤအေရ အတြက္ကုိ ၾကည့္လွ်င္ပင္ လူပုဂၢိဳလ္အမ်ားအျပား ``တရားထူးမ်ား´´ ရၾကသည္ဆုိသည္မွာ ေျပာဘြယ္မရွိ ေတာ့ေပ။ က်န္သည့္ သန္း ၂၀-ကလည္း သူတုိ႔၏ႏွလုံးသားထဲ၌ ဗုဒၶတရားမ်ား ထည့္ထားၾကသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားပင္တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အရိပ္ေအာက္မွာ ရွိသည့္ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ႀကီးသည္ မည္မွ်ေလာက္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈ သာယာဖြံ႕ၿဖိဳးမႈရွိမည္ဆုိသည္ကုိ မွန္းဆ၍ ၾကည့္ႏုိင္ပါသည္။ ေတြးၾကည့္လွ်င္ လြမ္းေမာ ဘြယ္ေကာင္း ေလစြာ့တကား။
စိတ္သာရွင္ေစာ ဘုရားေဟာ
လူတစ္ေယာက္သည္ ``ဘုရားဒကာဆုိတဲ့ နာမည္တစ္လုံးရရင္ေတာ္ပါၿပီ´´ ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ ဘုရား တည္ေန၏။ အျခားလူတစ္ေယာက္ကား ``သားေလးရွင္ျပဳဖုိ႔၊ လွဴႏုိင္တန္းႏုိင္ဖုိ႔´´ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေဇာက္ခ်ၿပီး ႀကိဳးစားပန္းစားလုပ္ေန၏။ ထုိႏွစ္ေယာက္တြင္ ဘုရားတည္ေသာသူထက္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ကုိင္ေနေသာသူက ပုိ၍ျမင့္ျမတ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ သူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္က မြန္ျမတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
တခါက အလြန္ရင္းႏွီးေသာ တံငါသည္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိ၏။ တစ္ရက္လုပ္မွ တစ္ရက္စားရ ေသာေၾကာင့္ ဥပုသ္ေန႔မွာ ဥပုသ္ေစာင့္ခ်င္ေသာ္လည္း ဥပုသ္မေစာင့္ႏုိင္ၾက။ သုိ႔ႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ဥပုသ္ေစာင့္ဖုိ႔ တုိင္ပင္ၾကေလသည္။ လျပည့္ေန႔ေရာက္ေသာအခါ တစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသုိ႔ သြားၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္၏။
က်န္ရစ္သူ ကုိတံငါသည္ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စာရဖုိ႔အတြက္ ေလွတစီးနဲ႔ ေခ်ာင္းထဲမွာ ႀကိဳးစား ပန္းစားႏွင့္ ငါးမ်ားကုိ ဖမ္းရေလသည္။ ငါးမ်ား ႏွစ္ေယာက္စာရေသာအခါ တံငါတဲထဲ၌ အနားယူရင္း ဥပုသ္ေစာင့္သြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို သတိရေန၏။ ``အင္း ငါ့သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးထံကေန သီလခံယူေဆာက္တည္ ၿပီးေရာ့မယ္၊ အခုခ်ိန္မွာ ဘုရားရိပ္မွာ ေနၿပီးေတာ့ ပုတီးစိပ္တရားထုိင္လုပ္ေနေရာ့ေပါ့၊ အင္း ကုသုိလ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရေနေရာ့မယ္၊ သိပ္ေအးခ်မ္းမွာပဲ´´ဟု စဥ္းစားၿပီး သာဓုေခၚေနေတာ့၏။ လူက တံငါတဲ၌ေနေသာ္လည္း စိတ္က ေက်ာင္းေရာက္ေန၏။
ေက်ာင္းသြားၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္ေသာ တံငါသည္ကလည္း ပုတီးကုံးကုိင္ၿပီး က်န္ရစ္သူ သူငယ္ခ်င္းကို သတိရေနမိ၏။ ``အခုခ်ိန္မွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ပုိက္ကြန္နွင့္ ငါးေတြ ဖမ္းေနေရာ့မယ္၊ ဒီေန႔ ငါ့အတြက္ ေ၀စုေပး ရမွာဆုိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စာ ဖမ္းရမွာ၊ ဖမ္းမွဖမ္းပါ့မလား၊ ႏွစ္ေယာက္စာ မရရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ´´ဟု ေတြးၿပီး ေလာဘႏွင့္ ေသာကျဖစ္ေနေတာ့၏။ လူက ေက်ာင္းမွာေနေသာ္လည္း စိတ္က ပုိက္ကြန္ထဲမွ မထြက္။
စိတ္ထားျဖဴစင္ေအာင္ေနထုိင္ျခင္းကုိ ``ဥပုသ္ေစာင့္သည္´´ဟုေခၚ၏။ ယင္းသုိ႔ဆုိလွ်င္ ထုိတံငါသည္ ႏွစ္ေယာက္တြင္ မည္သူက ဥပုသ္ေစာင့္သနည္း။ အေျဖကား လယ္ျပင္မွာ ဆင္သြားသလုိထင္ရွားလွပါသည္။ ``စိတ္သာရွင္ေစာ ဘုရားေဟာ``ဆုိသည့္အတုိင္း အတြင္းစိတ္ဓာတ္က တင့္တယ္လွ်င္ အရာခပ္သိမ္း တင့္ တယ္ေတာ့သည္သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားတည္တုိင္း ကုသုိလ္ရသည္ဟု ေျပာ၍ မရသကဲ့သုိ႔ စီးပြားေရးလုပ္တုိင္း လည္း တရားႏွင့္ေ၀းသည္ဟု ေျပာ၍ မျဖစ္ေပ။
တစ္ေယာက္အားထက္ ဆယ္ေယာက္အားက ပုိထိေရာက္
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္သည့္အခါမွာလည္း ကိုယ့္ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားကုိ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ အထူးလုိအပ္လွ၏။ ဘာသာျခားမ်ားသည္ သူတုိ႔ဘာသာ၀င္တုိ႔ကုိသာလွ်င္ အထူးဦးစား ေပးၾက၏။ ထမင္းဆုိင္ျခင္းအတူတူ သူတုိ႔ဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ထမင္းဆုိင္ကိုသာ အားေပးၾက၏။ လုပ္ပုိင္ခြင့္ရွိ၏။ အျပစ္မဆုိသာေပ။ မိမိတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အတုယူရမည္ဆုိသည္ကုိ သိရွိနားလည္ဖုိ႔ ေျပာရျခင္းျဖစ္သည္။
တိပိဋက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးသည္ပင္လွ်င္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း အားေပးၾကဖုိ႔ ကူညီၾကဖုိ႔ မိန္႔မွာ ေတာ္မူခဲ့ဖူးပါသည္။ ``သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ- ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း စည္းလုံးမွ အခက္အခဲမွန္သမွ် ေက်ာ္လႊားႏိုင္ မည္´´ဟူေသာ ဘုရားျမတ္စြာ၏ အဆုိအမိိန္႔ကုိ လုိက္နာၾကမည္ဆုိလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္ အထက္ တန္းက်က် မ်က္ႏွာပန္းလွလွျဖင့္ ေနႏုိင္သည္ဆုိသည္ကို မည္သည့္ေဗဒင္ဆရာကိုမွ် ေမးစရာ မလိုေပ။
မည္သည့္အလုပ္ကုိပဲလုပ္လုပ္ ``တစ္ေယာက္အား´´ႏွင့္ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းထက္ ``ဆယ္ ေယာက္အား´´ ႏွင့္ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းက ပုိ၍ထိေရာက္၏။ ယေန႔ေခတ္၌ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတုိင္းျပည္မ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကသည့္ ျမန္မာျပည္သားတုိင္းရင္းသားမ်ားကုိ ေျမာက္ျမားစြာ ေတြ႕ရွိရေပသည္။ စည္းလုံးမႈ ညီညြတ္မႈသည္ ယင္းကဲ့သုိ႔တုိင္းတစ္ပါးမွာေနၾကသည့္သူမ်ားမွာ ပုိ၍ အေရးႀကီး၏။ တုိင္းတစ္ပါးတုိ႔၌ ``အလုပ္အကုိင္၊ ေနရာတုိက္ခန္း၊ အစိုးရ႐ုံး´´စသည္တုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကို ေတြ႕ ရွိႏိုင္ေပသည္။ ယင္းအခက္အခက္မ်ားကုိ စုေပါင္းၿပီးေျဖရွင္းမွ ပုိ၍ အဆင္ေျပႏုိင္ပါ၏။
လူတစ္ရာအတူေနေသာ္လည္း ``သူတစ္လူငါတစ္မင္း´´ ျဖစ္ေနၾကလွ်င္ ``တစ္ရာအား´´ မရွိေတာ့။ တခ်ိဳ႕ရြာ၊ ရပ္ကြက္တုိ႔၌ ဘာသာျခားလူဦးေရထက္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လူဦးေရက အဆမတန္ ပုိ၍မ်ား၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘာသာျခားတုိ႔ကား စည္းလုံးမႈရွိရကား စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးစသည္တုိ႔၌ ဘာသာျခားတုိ႔ကပဲ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ ေနပါေတာ့သည္။ မနာလုိ၍ ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ အတုယူလုိေသာေၾကာင့္ ေျပာရျခင္းျဖစ္၏။
ထုိအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ``အမ်ားအတြက္´´ဆုိသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တုိးခ်ဲ႕ၿပီး ညီညီညြတ္ညြတ္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကဖုိ႔ အထူးလုိအပ္ေနပါၿပီ။ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာအတြက္ တက္ကုန္ရြက္ကုန္လႊင့္ၿပီး စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကလွ်င္ ျမန္မာ့တုိင္းရင္းသားမ်ား မႀကီးပြားစရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။ ထုိကဲ့သုိ႔လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ သမၼာသမၺဳဒၶ ေခၚတြင္ ျမတ္ဘုရားရွင္၏ အလုိဆႏၵႏွင့္ ကိုက္ညီပါေၾကာင္း တင္ျပလုိက္ရပါသည္။
-------------------------------
သီတဂူ- အရွင္ေဒ၀ိႏၵာဘိ၀ံသ
(ashindevindabhivamsa@gmail.com)
သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္၊ စစ္ကုိင္း
