သာသနာေရေသာက္ျမစ္တို ့ေျခာက္ခန္းခ်ိန္ .......

သာသနာေရေသာက္ျမစ္တို ့ေျခာက္ခန္းခ်ိန္ .......

သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ ...မင္းတို႔ဒီစာေလးကို ဖတ္ျပီး မငး္တို႔ရဲ႔
အေတြးအျမင္နဲ႔ ခံစားခ်က္ကေလးေတြကို ျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးပါလားကြယ္
....အဲဒါဆိုရင္ တုိ႔ေတြအတြက္ မင္းတို႔ရဲ႔ တန္ဖိုးရွိမယ့္အျမင္ေလးေတြကို
ျပန္လည္ သံုးသပ္ တင္ျပခ်င္လို႔ပါ ....


ညီမေရ . . .
ဒီတစ္ေခါက္ စကားအျဖစ္နဲ႔ ေျပာျဖစ္ေပမယ့္ အေသအခ်ာၾကီးကုိ
မေဆြးေႏြးျဖစ္ေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိ ေျပာျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ့။
မၾကာေသးမီက ရန္ကုန္နဲ႔ မနီးမေ၀း နယ္ျမိဳ႕ကေလးတစ္ျမိဳ႕ကုိ
ခရီးထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီျမိဳ႕ကေလးကေန ေန႔၀က္ခရီးသာသာမွာရိွတဲ့ ရြာကေလး
တစ္ရြာ ကုိလည္း အေရာက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ရြာကေတာ္ အေတာ္ကေလး
အိမ္ေျခမ်ားပါတယ္။ ရြာဦးမေတာ့ ကုိးေတာင္ျပည့္ေစတီၾကီးနဲ႔
ေရကန္ၾကီးတစ္ကန္လည္း ျမင္လုိက္ပါရဲ့။ ျပီးေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းၾကီးကလည္း
ဟည္းလုိ႔ေပါ့။ ရြာကုိေလ့လာေရးလာတာ မဟုတ္ေလေတာ့။ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ
ကိစၥကိုပဲ ပထမ ဦးတည္ လုပ္ရတာေပါ့။ ျပီးလုိ႔ အခ်ိန္နည္းနည္းရရင္ေတာ့
ရြာဦးေစတီၾကီးနဲ႔ ဘုန္းၾကိးေက်ာင္းၾကိးကုိ သြားမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားလုိက္မိတယ္။ ကိစၥေစာေစာျပိးတာနဲ႔ ရြာခံနဲ႔ သာေရးနာေရးစကားေျပာမိမွပဲ ဒီဇာတ္လမ္းက စျဖစ္ေတာ့တယ္။


ညီမေရ . . .
ဒီရြာမွာ ဗုဒဘာသာ ကုိးကြယ္တာ ဆယ္အိမ္ေတာင္ မျပည့္ရွာေတာ့ဘူးတဲ့။
ျပီးေတာ့ အဲဒီ ဘုရား၊ ေက်ာင္းကန္ဟာ ဆရာဒကာနဲ႔ မစည္ကားခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္
ႏွစ္စုေလာက္ေတာင္ ရိွျပီဆုိပါလား။ ဒီေက်ာင္းၾကီးမွာလည္း ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္အျဖစ္ ေတာထြက္ရဟန္းၾကိး တစ္ပါးသာ ရိွေတာ့သတဲ့။ ကုိးေတာင္ျပည့္ေစတီေတာ္ၾကိးလည္း ထုံးသကၤန္းကပ္သူေ၀းလုိ႔ ဆီမိးေရခ်မ္းေတာင္ အပူေဇာ္မခံရတာ ေတာ္ေတာ္ကုိ ၾကာခဲ့ပါျပီလုိ႔
ရြာခံ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ဦးက ၀မ္းပန္းတနည္း ေျပာရွာပါရဲ့။


ညီမေရ . . .
အနားၾကည္လုိ႔ အလယ္ေနာက္တဲ့ ေကာသလႅအိပ္မက္ကေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ
မွန္လုိက္ေလလုိ႔ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ တုိ႔ဗုဒဘာသာ၀င္ေတြ အဂၤလန္တို႔ ဘာမင္ဂန္တုိ႔ ျပင္သစ္တုိ႔ အေမရိကန္တုိ႔ မြန္ဘုိင္းတုိ႔မွာ ရိွရိွသမွ် ဓနအင္အားေတြ ပုံေအာျပီး သာသနာအထြတ္တင္ လုပ္ငန္းၾကီးေတြ လုပ္ေနၾကေပမယ့္ တုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံထဲမွာေတာ့ သာသနာ့ ေရေသာက္ျမစ္ေတြ
ခမ္းေျခာက္ကုန္ၾကပါေရာ့လား။

ညီမေရ . .
ဒီကေန သာသနာမွာ ဆရာအျဖစ္ အားထားရမယ့္ ဘုရားရွင္ရဲ့ သားရဟန္းေတာ္ေတြကုိ ဘယ္ေနရာကမ်ား ေပၚထြက္လာၾကပါလိမ့္။ ဘယ္ေနရာကမ်ား ေမြးထုတ္ေပးလုိ္က္ၾကတာပါလိမ့္။ ခပ္ရွင္းရွင္း မေထာက္မညာ ေျပာရရင္ ေက်းလက္ေတာနယ္ေတြကပဲ မဟုတ္လား။ ရန္ကုန္လုိ ျမိဳ႕ၾကိးျပၾကိးကေန သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ခဲ့သလဲ
စဥ္းေတာ့စဥ္းစားစရာပါ ညီမေရ။ ဟုတ္ပါရဲ့ . . . ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကိးနဲ႔ မနိးတဲ့ ေက်းလက္ေတာနယ္ေတြကေန တုိ႔ဗုဒဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ဆရာျဖစ္လာမယ့္ ရဟန္းအေလာင္းအလ်ာသာသနာအာဇာနည္ေတြကုိ ရြာဦးေက်ာင္းအသီးသီးကေန ဥပဇ်ယ္ ဆရာေတြကေန ေမြးထုတ္ေပးလုိက္ၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲဒီကေန ျမိဳ႕ၾကိးျပၾကိးက
စာသင္တုိက္ေတြေရာက္လာ။ အလတ္တန္း အၾကိးတန္းေတြ အဆင့္အဆင့္ေအာင္။
စာခ်ဆရာေတာ္ေတြျဖစ္လာ။ ေနာက္ဓမၼစရိယေအာင္ပန္းကုိ လက္လွမ္းႏုုိင္ခဲ့ၾကတယ္
ဒိလုိမဟုတ္လား။
အခုေတာ့ သာသနာ႔အညြန္႔အဖူးကုိ ေမြးထုတ္မယ့္ ေက်းလက္က
ေက်ာင္းကန္ဇရပ္မွာ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ ၾသကာသ
ကန္ေတာ့ခ်ုဳိးကုိ ေျဖာင့္ေအာင္မရြတ္ႏုိင္ရွာတဲ့ ဒကာေတြနဲ႔
မယားေသသားကြဲစိးပြားပ်က္လုိ႔ ရဟန္းေဘာင္တက္လာတဲ့ ေတာထြက္ၾကိးေတြကလည္း
ရွစ္ပါးသီလေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ဆုိေတာ့ ဒီရြာနဲ႔ ဒီသာသနာဟာ ေရရွည္မွာ
ရင္ေလးစရာပါ။ ညီမေရ . . .။

ႏုိင္ငံေတာ္ သံဃ၀န္ေဆာင္ဆရာေတာ္ တစ္ပါးကေတာ့ မိန္႔ဖူးပါရဲ့။
ေက်းလက္ကို အေျခခံထားတဲ့ ဒီသာသနာမွာ သာသနာရဲ့ ေရေသာက္ျမစ္ျဖစ္တဲ့
ေက်းလက္ေဒသမွာ သာသနာေရေသာက္ျမစ္ေတြ ခမ္းေျခာက္ေနတာဟာ အခ်ိန္မီကုစားရမယ့္
အေရးၾကီးဆုံးအလုပ္လုိ႔ မိန္႔ပါတယ္။ ေက်းလက္ေဒသ ကေန သာမေဏဘ၀ကစလုိ႔ ဓမၼစရိယ
အျဖစ္ အဆင့္ဆင့္တက္လွမ္းလာခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြထဲက ဘယ္ႏွပါးမ်ား ေက်းလက္ေဒသ
ကုိယ္ေျမကုိယ္ ေရမွာ သာသနာ၀န္ထမ္းဖုိ႔ စိတ္ကူးခဲ့ၾကဖူးပါသလဲ။ ကုိယ္လုိ
ဓမၼစရိယဆရာေတာ္ေတြ ကုိယ္ေျမမွာ ထြက္ေပၚဖုိ႔ စိတ္မ်ားကူးမိၾကပါေလစလုိ႔
ဆရာေတာ္က ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္ ညီမရယ္။

ညီမေရ . . .
အဲသလုိ ေက်းလက္ေတာရြာမွာ ရွစ္ပါးသီလ ေျဖာင့္ေအာင္ မေပးတတ္တဲ့
ေတာထြက္ရဟန္းၾကိးေတြ ရိွေနေသးတာကုိပဲ ၾကံဖန္ေက်းဇူး တင္ရမယ္လုိ႔
တကၠသုိလ္က ကထိကဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာခဲ့တယ္ကြဲ႕။ ဘုရားေက်ာင္းကန္မွာ
ရဟန္းေတာ္ေတြ တစ္ပါးမွ မရိွေတာ့တဲ့အျဖစ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကရလုိပါတဲ့။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕နဲ႔ ဘယ္ေလာက္မွ မေ၀းတဲ့ ဥကၠံျမိဳ႕ ဘုရားၾကိးတုိက္
ဘုရားၾကိးဂုိဏ္း ဂုိဏ္းအုပ္ဆရာေတာ္ၾကိးတစ္ပါးကေတာ့ ဘုရားၾကိးဂုိဏ္း
ဓမၼစက္ေရာက္တဲ့ ေက်းရြာ သုံးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ အနည္းဆုံး ဆယ့္ငါးရြာေလာက္မွာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးမရိွတဲ့ ျပသနာကုိ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီး ရွာရတဲ့ဒုကၡက မေသးဘူးလုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူျပန္တယ္။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကိးရျပန္ေတာ့လည္း ေစာေစာကေရးျပခဲ့သလုိ မယားေသ သားဆုံး စိးပြားပ်က္လုိမုိ႔ ရဟန္းေဘာင္တက္လာတဲ့ ေတာထြက္ၾကိးေတြနဲ႔ပဲ
တ၀ဲ၀ဲလွည္ရရွာျပန္တာတဲ့ကြယ္။
ဒါျဖင့္ရင္ ဒီေတာ ဒီနယ္ေတြမွာ သာသနာ့အညြန္႔အဖူးေတြ ေပၚလာဖုိ႔
ေ၀းစြ။ ဗုဒဘာသာဆုိတာကုိ ပီပီျပင္ျပင္ ၾကည္ၾကည္စင္စင္ လမ္းျပေပးႏုိင္မယ့္
ဆရာစစ္ဆရာေကာင္းေတာင္ ေပၚမလာႏုိ္င္တာဟာ တုိ႔ဘာသာ တုိ႔သာသနာအတြက္
၀မ္းနည္းစရာ မေကာင္းေပဘူးလား။ ရြာငယ္ ဇနပုဒ္ေတြက ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဓမၼစရိယေအာင္ပန္းကုိ ဆင္ျမန္းခဲ့တဲ့ တုိ႔ဆရာေတာ္ေတြ မဟာဓမၼာစရိယကစလုိ႔ ေဟာ အခုဆုိရင္ အိႏိၵယလုိ ထုိင္းလုိ သိရိလကၤာလုိ ႏုိင္ငံေတြမွာေတာင္ ဓမၼနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပါရဂူဘဲြ႕ေတြ
ဆင္ျမန္းႏုိ္င္ဖုိ႔ အားသြန္ခြန္စုိ္က္ ေနလုိက္ၾကခ်ိိန္မွာ အခုတုိ႔နုိင္ငံက အခုပစၥကၡအခ်ိန္မ်ဳိးနဲ႔ ယွဥ္ထုိးၾကည့္ရင္ေတာ့ အင္း ၀မ္းသာရမွာလား ၀မ္းနည္းရမွာလားေတာင္ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။
တုိ႔ေက်းလက္ေတာနယ္က ဓမၼစာေပပါရဂူၾကိးေတြ တစ္ပါးျပီးတစ္ပါး ေပၚထြန္းေနခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီသာသနာ ဒီဆရာေတြကုိ ေမြးထုတ္ေပးလုိက္တဲ့ တုိ႔ေက်းလက္ေတာနယ္မွာေတာ့ ဘုရား နဲ႔ဇရပ္ေက်ာင္းမွာ ေဟာင္းေလာင္းၾကိး ျဖစ္ကုန္ၾကပါ့ေပါ့လား။ ဆရာမရိွရွာတဲ့ အဲသည့္ ေက်ာင္းကန္ဇရပ္မွာ ဒကာေတြ ဘယ္နယ့္သာသနာ့ျပဳၾကရပါ့။


ညီမေရ . ..
လြန္ခဲ့တဲ့ 2000 ျပည့္ႏွစ္တုန္းက မုန္တုိင္းမဆင္ေသးတဲ့
ဧရာ၀တီတုိင္းဘက္က ေက်းရြာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေရာက္ခဲ့ရစဥ္တုန္းက
ဒီျပသနာၾကိးကုိ ရိပ္စားမိေပမယ့္ ေ၇ရွည္ကုိ မေတြးခဲ့မိတာ ၀န္ခံရမွာပါ။
ရွားရွားပါးပါး အၾကီးတန္းေအာင္ျပီးတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေလးတစ္ပါးကေတာ့
သူေျမသူေရမွာသူဘုိးဘြားက လွဴဒါန္းထားတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းကန္အတြက္
တက္လမ္းမရွာေတာ့ဘဲ အေျခခ်ျပီးသာသနာျပဳေနတယ္ၾကားေတာ့ ၀မ္းသာအားရ
ရိွလုိက္တာ။ ဒါမွ သာသနာအာဇာနည္ကြလုိ႔ ကုိယ္ဘာသာကုိယ့္ သတ္မွတ္ထားတဲ့
စံႏႈန္းနဲ႔ တုိင္းျပိး ၀မ္းသာပိတီျဖစ္ရတယ္။ ရြာကကေလးငယ္ေတြအတြက္
ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းေပးလုိ႔ သာမေဏငယ္ေတြ ေမြးထုတ္မယ္ဆုိေတာ့
ဒီရဟန္းေတာ္ကေလးအတြက္ ႏွစ္ေထာင္းအားရ ရိွလုိက္တာေလ။
ညီမေရ. ..
မင္းကြန္းတိပိဋက ဆရာေတာ္ဘုရားၾကိးဟာ သူ႕သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ
အဓိကက်တဲ့လုပ္ငန္း တစ္ခုဟာ သူလို တိပိဋကေတြ ႏုိင္ငံအႏွံအျပားက
ေပၚထြန္းလာေရးပဲလုိ႔ သိရျပန္တယ္ကြဲ႕။ အဲသလုိ ၾကိဳးပန္းခဲ့လုိလဲ တိပိဋက
ေအာင္ပန္းေတြ တစ္ပြင့္ျပီးတစ္ပြင့္ မင္းကြန္းမွာ ပြင့္ခဲ့တာ ကမာၻအသိပါ
ညီမရယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကမာၻေအး တိပိဋက ဆရာေတာ္ ဥဴးသုမဂၤလလကၤာရကေတာ့
သာသနာအညြန္႔အဖူးေတြ ေပၚဖုိ႔ သာမေဏေက်ာ္စီမံကိန္းၾကီး ေရးဆြဲခဲ့တယ္
မဟုတ္လား။ ေဟာ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးကလည္း စစ္ကုိင္းေတာင္႐ုိးမွာ
သီတဂူကမာၻ့ဗုဒတကၠသုိလ္ၾကီး တည္ေထာင္လုိ႔ သာသနာအာဇာနည္ေတြ
တစ္ပါးျပိးတစ္ပါး ေမြးထုတ္လုိ႔ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ေစာေစာက
ေရးခဲ့သလုိ ဥကၠျမိဳ႕ ဘုရားၾကိးတုိက္ရဲ့ ဓမၼစက္ေအာက္မွာရိွတဲ့
ရြာကေလးအေၾကာင္း ဆက္ၾကဦးစုိ႔ရဲ့။ အစ္ကုိေရာက္သြားတဲ့ရြာဟာ
ဥကၠံျုမိဳ႕အပုိင္က ဘုရားၾကီးတုိက္ဓမၼစက္ေရာက္တဲ့ ပ႒ာန္းကုန္းဆုိတဲ့ရြာပါ။

ညီမေရ . .
တကယ္ေတာ့ အဲဒိရြာဟာ ဥကၠံျမိဳ႕ကေန လွည္းဆင့္လုိက္ရင္ ေန႔၀က္သာသာမုိ႔
ခုလုိ ဆုိင္ကယ္ေခတ္၊ ေထာ္လာဂ်ီေခတ္မွာ 3 နာရီသာသာခရိး ရယ္ပါ။
ျမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္နဲ႔ ဥကၠံဟာ ေလးနာရီသာၾကာတာမုိ႔ ရန္ကုန္ကေန အဲဒီရြာကုိ
မနက္ ေျခာက္နာရီေလာက္ထြက္ရင္ မြန္းလြဲ 1 နာရီမထုိးခင္ ေရာက္တာမုိ႔
အဲသည္ေလာက္ ခရီးေလးမွာ သာသနာကြယ္ရေတာ့မွာမို႔ ေတာ္ေတာ္ကုိ
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
ညီမေရ . . .
ဒိရြာဟာ အစ္ကုိ စာအစမွာေရးျပခဲ့သလုိ ေက်ာင္းၾကီးရခုိင္နဲ႔
ကုိးေတာင္ျပည့္ေစတီၾကိးနဲ႔ပါ။ အခုေတာ့ စာျဖဴလုိ႔ေခၚၾကတဲ့ခရစ္ယန္
ဘာသာ၀င္ေတြ မ်ားလာတာမုိ႔ တုိ႔ဘာသာအေရအတြက္ဟာ
ဆယ္အိမ္ေတာင္မက်န္ေတာ့ဘူးတဲ့။ တုိ႔ဘာသာ၀င္ေတြ နည္းတာမုိ႔ ရြာဦးေက်ာင္းက

ေတာထြက္ရဟန္းၾကိး ခင္ဗ်ာလည္း ဆြမ္းကြမ္းခက္ရွာေပမေပါ့။ ရြာကလည္း ဆင္းရဲ။
႐ုိးမက ဆင္အုပ္ကလည္း သတင္းေတြထဲပါသလုိ ေနေနညညဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ာမ်ားမွာ ဘုရား
တရားလည္း ဂ႐ုစုိက္ႏုိ္္င္ပုံ မရရွာေပဘူး။ ဒါေပသိ ပဌာန္းကုန္းက
ေတာထြက္ရဟန္းၾကိးကေတာ့ သူ႔နည္းသူဟန္နဲ႔ တု႔ိဘာသာ တုိ႔သာသာနာ
ေတာ္ၾကိးအတြက္ ႏုိ္င္ရာတာ၀န္ထမ္းေနပုံကေတာ့ အားက်စရာပါ။ ဥကၠံျမိဳ႕က
တရားေခြေတြအလွဴခံျပိးေတာ့ နံနက္တုိင္း ရြာဦးေက်ာင္းကေန တရားေခြေတြ

ဖြင့္တယ္။ ဆြမ္းမရတဲ့ေနမွာေတာ့ ျမိဳ႕ကအလွဴခဲ့လာတဲ့ ေပါက္မုန္႔ေျခာက္နဲ႔
ႏုိ႔ဆီသုတ္စားျပိး အသက္ဆက္သာသနာျပဳရရွာတယ္ကြယ္။ ၀ါတြင္းဆုိရင္
ဆြမ္းကြမ္းလုံးလုံးမရေတာ့တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းမယ္ ေ၀ယ်၀စၥလုပ္မယ့္
ဒကာေတြေတာင္ မရိွေလေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းၾကီးကုိ ပစ္ျပိး
ဥကၠံဘုရားၾကီးတုိက္မွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေလာက္ ၀ါတြင္းမယ္ရဖုိ႔အေရး
အတင္းအက်ပ္ေတာင္းရရွာသတဲ့။
ညီမေရ
တုိ႔ရြာဦးမေတာ့ ေက်ာင္းကန္ဇရပ္ေစတီနဲ႔ တို႔ဗုဒဘာသာ
ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးရိွေနေသးတယ္ဆုိတဲ့ အသိကေလး တုိ႔ဗုဒဘာသာ၀င္ေတြ ရင္ထဲ
ေရာက္ဖုိ႔ အျခားဘာသာ၀င္ေတြ ရင္ထဲမလဲ ဒီအရပ္ ဒီေဒသမွာေတာ့
ဗုဒဘာသာေအာင္လံၾကီး လႊင့္ထူထားပါလား ဆိုတဲ႔အသိေလး ရင္ထဲေရာက္ႏုိင္ဖုိ႔
ငတ္တလွည့္ျပတ္တလွည့္နဲ႔ သာသနာေအာင္လံၾကိးကုိ အႏုိင္ႏုိင္လႊင့္ေနရဆဲပါ။


ညီမေရ
ႏုိင္ငံတကာမွာ သာသာနာျပဳႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဗုဒစာေပပါရဂူေတြ
တစ္ပါးတစ္ပါး တာဆူေနတာဟာ တုိ႔ဘာသာ တု႔ိသာသနာအတြက္ေတာ့ ၀မ္းေျမာက္ပီတိ
ျဖစ္ရေပမယ့္။ ဒီရဟန္းေတာ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးလုိက္တဲ့
ေက်းလက္ေတာနယ္ေတြမွာေတာ့ ေနာက္ထပ္သာသာနာ့မ်ဳိးဆက္ေတြ မေပၚေတာ့မယ္
အေျခအေနအတြက္ ၀မ္းနည္းေနရဆဲပါ။ ဒိအေျခအေနမွာေတာ့ ပုဂံေခတ္က
ပုဂံျပည္ၾကီးကုိ ကယ္တင္ဖုိ႔အတြက္ တရုတ္ႏုိင္ငံဧကရာဇ္ဆီ အေရာက္သြားခဲ့တဲ့
ရွင္ဒီသာပါေမာက္လုိ႔ “ပုဂံျပည္ၾကီးကုိ ေရသြန္းေလာင္းပါဦး”” လုိ႔
ဆုိခဲ့သလုိ ““သာသနာေရေသာက္ျမစ္ေတြကုိ ေရသြန္းေလာင္းပါဦး အရွင္ဘုရားတုိ႔
ဘုရား””လုိ႔ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားရင္းဒိစာကုိ အဆုံးသတ္ရမွာပါပဲ။
အစ္ကုိ
ေအာင္စည္ဟိန္း
ေပးပုိ႔သူ။ ေဒါက္တာအိေႏၵာဘာသ(မာဂဓ)